Po niepowodzeniu na boisku bramkarz morduje kochankę. Ucieka z miejsca zbrodni i jedzie do miasteczka, w którym oddaje się absurdalnie błahym zajęciom: spaceruje bez większego celu, prowadzi zdawkowe rozmowy, gapi się przed siebie, układa pasjansa, je i pije. Można odnieść wrażenie, że za jego przystojną i nieruchomą twarzą kryje się już tylko pustka. Zupełnie jakby wraz z porażką coś w nim niepostrzeżenie umarło. Drugi pełnometrażowy film w dorobku Wima Wendersa stanowi negatyw amerykańskich thrillerów. Zamiast zwartej akcji widzowie dostają zbiór luźno połączonych scen, zamiast bohatera z prawdziwego zdarzenia – cień człowieka, a zamiast rosnącego napięcia – monotonię i apatię. Ponadto w miejsce jednoznacznych odpowiedzi czeka na nich seria coraz bardziej abstrakcyjnych pytań.

Piotr Mirski