Czerwiec za oknem, a my jesteśmy raptem w połowie drogi przez labirynt. Przegląd Has. Kroniki wyobraźni trwa – rozpięty między powidokami przeszłości a tym, co dopiero nadejdzie. Po kameralnym Wspólnym pokoju i poetyckich Pożegnaniach, wchodzimy w letni etap podróży przez filmowy świat Wojciecha Jerzego Hasa – pełen cieni, wspomnień i niespełnionych nadziei.
Miasto dzieciństwa, które już dawno przestało być schronieniem. Rozstanie to film o podróży w czasie i przestrzeni, ale bez nostalgicznej taryfy ulgowej. Warszawska aktorka wraca w rodzinne strony, by przekonać się, że miejsce, które znała, dawno przestało na nią czekać. Kameralne, przesiąknięte melancholią kino o przemijaniu, w którym Has trafnie rozgrywa emocje nieoczywiste – gdzieś pomiędzy komedią sentymentalną a dramatem psychologicznym.
Jedna z najbardziej niedocenionych produkcji Hasa – Złoto to historia ucieczki bez kierunku, bardziej egzystencjalnej niż przed konkretnym zagrożeniem. W centrum historii: samotnik dryfujący przez rzeczywistość PRL-owskiej wielkiej inwestycji, pośród księżycowych krajobrazów i postaci z pogranicza snu. Jest tu wszystko, czego nie spodziewalibyście się po filmie produkcyjnym: dystans, humor i odrealnienie, które sprawia, że codzienność staje się rodzajem łagodnej fantazji. Has buduje świat, w którym robotnik cytuje Baudelaire’a, a duch epoki nosi kapelusz z eleganckim przekrzywieniem.
Klasyk polskiej szkoły filmowej, który jednocześnie się z nią rozprawia. Felicja – aktorka, która wspomina okupację – staje się bohaterką opowieści o niespełnieniu, lojalności i cenie, jaką płaci się za cudze życie. Intymna, pozbawiona patosu refleksja nad tym, co zostaje z wielkich gestów, gdy gasną światła sceny. Krafftówna zagrała tu swoją rolę życia, Cybulski przewrotnie podważa własny mit, a Has udowadnia, że kino może być zarazem poetyckie i bezlitośnie szczere.
Ojciec wraca po latach emigracji, by rozwikłać tajemnicę z przeszłości. Szyfry to film o pamięci, która nie daje się uporządkować, o niemożności porozumienia i emocjonalnym dryfie między pokoleniami. Jeden z najmniej znanych filmów Hasa, ale jednocześnie jeden z jego najciekawszych eksperymentów narracyjnych. Kamera podąża za bohaterami jak za duchami – niepewna, co jest prawdą, a co tylko próbą jej rekonstrukcji. W tle – Kraków, który bardziej przypomina duszną scenografię snu niż konkretne miasto.
Superprodukcja z czasów, gdy to słowo oznaczało coś więcej niż budżet. Has bierze na warsztat powieść Prusa, ale nie robi klasycznej adaptacji. Lalka to film o rozpadzie – klas, złudzeń, miłości. Warszawa zbudowana we Wrocławiu staje się przestrzenią spektakularnej dekadencji, a Wokulski – melancholijnym Everymanem, próbującym przebić się przez kolejne szklane sufity społeczeństwa. Tyszkiewicz gra Izabelę z dystansem i chłodem, który elektryzuje. A kamera Hasa znajduje piękno nawet w ruinie.