Witek Długosz (B.Linda), student medycyny, zrządzeniem przypadku przeżywa trzy różne warianty swojego losu. Być może to nie przypadek, a spadek po zmarłym przy porodzie bracie bliźniaku albo symboliczna data i miejsce urodzin – 28 czerwca 1956 roku w Poznaniu – skazują go na silne oddziaływanie współczesnej historii. W zależności od tego, czy złapie uciekający pociąg na stacji Łódź Fabryczna, czy nie - los przekieruje go na inne tory: aktywności w partii lub działalności w opozycji. W pociągu Witek poznaje starego komunistę (T. Łomnicki), który mimo doświadczeń stalinizmu namawia go do wstąpienia do PZPR, a kierownictwo partii dostrzega w nim potencjał młodego działacza. Nie złapawszy pociągu, Witek wpada w ręce sokisty i dostaje karę - pracę społeczną, przy której poznaje młodych opozycjonistów. Przyłącza się do grupy „Latającego Uniwersytetu”, drukuje podziemną prasę, wspiera robotników. Może też w ogóle odmówić udziału w biegu historii - jako zdolny młody lekarz cieszy się zaufaniem dziekana i ma możliwość podjęcia pracy naukowej. Trzeci wariant – postawy neutralnej wobec biegu wydarzeń w Polsce u progu lat 80. okaże się niemożliwy do rozwinięcia.
Krzysztof Kieślowski, twórca filmu nie podkreślał podziałów politycznych w ówczesnej Polsce, ale dowodził, że przyzwoitość możliwa jest niezależnie od miejsca po stronie barykady. Krótki i tragiczny trzeci wariant – wycofania z zaangażowania i wewnętrznej emigracji w PRL –zgodnie z intencją twórcy, skazuje bohatera na porażkę, a nawet unicestwienie. Film zatrzymany przez cenzurę z trudem torował sobie drogę do publiczności.
filmoznawczyni, edukatorka filmowa, organizatorka przeglądów i festiwali filmowych. Laureatka nagrody PISF w kategorii krytyka filmowa oraz Konkursu im. Krzysztofa Mętraka. Specjalistka od włoskiego kina, prowadzi w sieci „Accademię Włoskiego Kina”, w której przygląda się filmom z Półwyspu Apenińskiego.
Żył w latach 1941-1996. Studiował na Wydziale Reżyserii PWSTiF w Łodzi. Początkowo specjalizował się w dokumentach, ale z czasem coraz chętniej zwracał się w stronę fikcji. Część jego wczesnych dokonań na tym polu - Spokój czy Amator - wpisała się w nurt Kina Moralnego Niepokoju. W późnym okresie swojej kariery Kieślowski pracował głównie nad szeroko zakrojonymi projektami: cyklem telewizyjnym Dekalog i trylogią Trzy kolory.
1977 Z punktu widzenia nocnego portiera / From a Night Porter's Point of View (dok., kr.m.)
1979 Amator / Camera Buff
1987 Krótki film o zabijaniu / A Short Film About Killing
1993 Trzy kolory: Niebieski / Trois couleurs: Bleu / Three Colors: Blue
1994 Trzy kolory: Czerwony / Trois couleurs: Rouge / Three Colors: Red