Dokument to wędrówka przez pięć socjalistycznych budynków-ikon, świadków historycznych zawirowań XX wieku: Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, Pałacu Serbii w Belgradzie, nieistniejącego już Pałacu Republiki w Berlinie, Narodowego Pałacu Kultury w Sofii i Pałacu Parlamentu w Bukareszcie. Uczelnia zaprojektowana tak, żeby nigdy nie trzeba było z niej wychodzić. Niedostępny na co dzień pałac, w którym każdy z salonów wypełniony jest starannie wyselekcjonowanymi meblami i dziełami sztuki z jednej z jugosłowiańskich republik. Najdroższa budowla Niemiec Wschodnich, po zjednoczeniu kraju zburzona pod pretekstem szkodliwości azbestu użytego w jej konstrukcji. Komunistyczne centrum kongresowe, które w 2018 roku stało się siedzibą bułgarskiej prezydencji w Radzie Unii Europejskiej. Kaprys dyktatora, dla którego przesuwano pobliskie kościoły. Czym te „pałace dla ludu”, reprezentujące miniony system polityczny i jego wartości, są w dzisiejszym, obcym im kontekście, a czym mogłyby czy powinny być?
Po ponad godzinie intensywnego spaceru przez wnętrza pięciu budynków i historiach zamieszkujących je osób, zatrzymamy się na dyskusji o trudnym dziedzictwie postsocjalistycznym, któremu, mimo wielu ideowych zastrzeżeń, jednocześnie nie można odmówić dbałości o formę. Obiekty te powstawały, by robić wrażenie, podkreślać nowoczesność, dbałość o wystrój, ale też przede wszystkim służyć rozrywce i codziennemu życiu społeczności.
Odwołując się do budynków z Bukaresztu, Belgradu, Berlina, Moskwy i Sofii zastanowimy się nad różnymi politykami wobec architektury mocno naznaczonej czasem, w którym powstawała, realiami wówczas panującymi, przekazywaną i praktykowaną ideologią. Jednocześnie przyjrzymy się niezwykle zawiłym, bo wciąż zmieniającym się, taktykom względem konserwowania czy odtwarzania architektury będącej świadectwem pewnych epok i tendencji estetycznych, a pozostawiania samych sobie, wyburzania, marginalizacji w przestrzeni obiektów niosących wiedzę o innych układach, z nadzieją na wymazanie z pamięci wspomnień z tymi czasami związanymi.
Zadamy też sobie pytanie, jak powinniśmy się czuć w otaczającym nas socrealizmie i dziedzictwie komunizmu – dziś szczególnie trudnym, bo powiązanym ze Związkiem Radzieckim, w którym dominującym graczem była Rosja. Idee, polityki i gusta są zmienne, a architektura wieczna – i co z tym powinniśmy robić? Jak się z tym poczuciem mieć?