Jean Renoir – realista
- Koncepcja kina Jeana Renoira: najważniejsze wątki i motywy tematyczne oraz wizualne; bohaterowie i inne cechy świata przedstawionego; tradycja malarska, teatralna i literacka; kino autorskie.
- Język filmowy – tradycjonalizm i nowatorstwo.
- Trzy postawy i koncepcje artystyczne: realizm, moralizm, humanizm.
Realizm poetycki Marcela Carné
- Charakterystyczne cechy nurtu, wyraźnie dostrzegalne w filmach ilustrujących wykład (Ludzie za mgłą i Brzask): połączenie „realistycznego” tematu życia prostych ludzi z „poetycką” mitologizacją ich losu, klimat przygnębienia nadciągającą katastrofą, postaci naznaczone tragicznym piętnem.
- Cechy reżyserii Marcela Carné i rola jego najważniejszych współpracowników: scenarzysty Jacques’a Préverta, wykonawcy głównej roli Jeana Gabin, scenografa Alexandra Traunera.
Czarny film amerykański
- Kino czarne jako zwierciadło czasów, pierwszy etap filmu czarnego na przykładzie Sokoła maltańskiego Johna Hustona.
- Motyw femme fatale w kontekście psychoanalizy, mizoginizm jako krytyka idei „American Dream” – Podwójne ubezpieczenie Billy’ego Wildera.
Film polski w okresie międzywojennym
- Kino II RP jako królestwo kiczu; uwarunkowania ekonomiczne i polityczne, rola cenzury filmowej, konsekwencje ideowe i artystyczne:
a) ideowe – sztuka filmowa uzależniona od ideologii państwowej: kino propaństwowe, szczególna ranga tematu roku 1905, zaboru rosyjskiego, wojny polsko-bolszewickiej, kod romantyczny, kino prokatolickie i solidarystyczne, kino konserwatywne obyczajowo – pruderyjne, patriarchalne, burżuazyjne.
b) artystyczne – słabe warsztatowo, wtórne (uzależnione od innych form kultury), melodramatyczne.
- Kino żydowskie (jidysz) – realia produkcyjne, podział genologiczny, Józef Green i jego pomysł na kino, Judeł gra na skrzypacach, jako realizacja formuły Greena, Dybuk, czyli judaizm mistyczny.
Hitchcock: klasyk filmu kryminalnego
- Rebeka – „Amerykański film brytyjski”, powieść gotycka i romans kryminalny, kino kobiece Hitchcocka, charakterystyczne elementy stylu Hitchcocka w Rebece.
- Urzeczona – psychoanaliza jako McGuffin, psychoanaliza w znaczeniu metaforycznym, silne kobiety i zniewieściali mężczyźni, gwiazdy na ekranie i za kamerą – wizja Salvadora Dalego, rola i mechanika suspensu.
Film propagandowy w III Rzeszy
- Propaganda antysemicka: Wieczny Żyd (1940) Fritza Hipplera – kompilacyjny pseudodokument jako wsparcie „ostatecznego rozwiązania”; Żyd Süss (1940) Veita Harlana: „podludzie” w historycznym kostiumie; Hitler ofiaruje Żydom miasto/Terezin (1944) Kurta Gerrona, czyli perfidia i cynizm propagandy
- Leni Riefenstahl: trylogia „Reichsparteitagfilmów” (Zwycięstwo wiary (1933), Triumf woli (1935), Dzień wolności! – Nasz Wehrmacht (1935); Triumf woli – arcydzieło propagandy; Olimpiada jako poligon wojenny.
Film angielski w latach 40.
- Czas wojny – w stronę propagandy; dokumenty – Humphrey Jennings i inni; filmy fabularne – Nasz okręt Noela Cowarda i Davida Leana, apoteoza brytyjskości.
- Spotkanie – kontekst obyczajowy filmu, promowanie „angielskich” wartości, wpływ melodramatu Leana na historię kina.
- Henryk V – patriotyzm, konstrukcja filmu i jego polityczny wydźwięk, arcydzieło w kolorze.
Kino Orsona Wellesa
- Sylwetka reżysera, jego twórczość radiowa (Wojna światów) i filmy zrealizowane po pełnometrażowym debiucie (m. in. adaptacje szekspirowskie).
- Kulisy powstania Obywatela Kane’a i forma w filmie (głębia ostrości, montaż eliptyczny, narracja)
- Wspaniałość Ambersonów – adaptacja powieści, wątki autobiograficzne, dom jako bohater.
Historyczne freski Siergieja Eisensteina
- Propagandowy i agitacyjny rodowód arcydzieł Eisensteina. Autorska koncepcja Aleksandra Newskiego: „treścią utworu będzie wojna obronna, czynnikiem określającym nastrój – heroizm, tendencją – partyjność, a założeniem kompozycyjnym – styl epicki”; uwikłanie obu serii Iwana Groźnego w kontekst wojenny i uzależnienie od ideologii stalinowskiej.
- Związki filmowej ekspresji z historią rodzimej sztuki (muzyka Prokofiewa, malarstwo Wasniecowa i Rericha, monumentalizm operowy).
Klasyczny western
- Western jako przykład estetyki klasycznego kina hollywoodzkiego i „idealny”, silnie skonwencjonalizowany gatunek filmowy; cechy kina gatunków wg Altmana (dualizm, powtarzalność, kumulatywność, przewidywalność, nostalgiczność, symboliczność, funkcjonalność).
- Western jako przykład globalnego oddziaływania kina hollywoodzkiego (od dadaizmu przez spaghetti western i niemieckie westerny DEFA do Sukiyaki Western Django).
- Union Pacific – epickie widowisko filmowe utrzymane w konwencji klasycznego westernu, oparte na typowych dla gatunku wątkach; Dyliżans – spotkanie dwóch potęg amerykańskiego kina – reżysera Johna Forda i aktora Johna Wayne’a; forma filmu, wykorzystanie pejzażu, wizerunek kobiet w westernach, problem wizerunku etnicznej obcości.