Już za niewiele ponad trzy tygodnie spotkamy się z filmem, który pulsuje w rytmie basu i drży od pustynnego wiatru. Sirât Oliviera Laxe’a to jedno z tych doświadczeń, które przekraczają zwykłą filmową narrację – ogląda się je całym ciałem, tak jak uczestniczy w rave’ie, w którym obraz i dźwięk stapiają się w jeden hipnotyczny trans.
W nowym filmie autora pamiętnej Siły ognia podążamy przez marokańską pustynię wraz z ojcem szukającym córki. Kino drogi zmienia się tu w doświadczenie graniczne: rave jawi się jako rytuał inicjacyjny, techno staje się muzyką przetrwania, a pejzaż pustyni odsłania apokaliptyczne napięcie.
Laxe łączy tu tradycję Ceny strachu i Mad Maxa: Na drodze gniewu z duchowym nerwem Zabriskie Point. Kamera śledzi konwój outsiderów, którzy w rytmie beatów Kangdinga Raya przemierzają przestrzeń coraz bardziej odrealnioną, aż do miejsca, gdzie rzeczywistość dematerializuje się na naszych oczach.
Oglądając Sirât, wchodzimy w filmowy eksperyment. Kino fizyczne przenika się tu z filozoficzną refleksją, a tymczasowa wspólnota okazuje się efemerycznym azylem. Sam tytuł odsyła do islamskiego pojęcia „sirât” – mostu zawieszonego między piekłem i rajem. To właśnie po nim stąpają bohaterowie, a wraz z nimi my, widzowie.
Jeśli cenicie filmy, które operują jednocześnie obrazem, dźwiękiem i cielesnym doznaniem, jeśli lubicie radykalne wizje spod znaku Climax, Beau travail czy Tylko kochankowie przeżyją, ta premiera jest dla Was. Sirât to kino w stanie skupienia: surowe, zmysłowe i nieustannie igrające z granicami percepcji.
A tych z Was, którzy chcieliby wejść w ten film jeszcze głębiej, zapraszamy wcześniej na pokaz w cyklu Między słowami. To okazja, by nie tylko obejrzeć tytuł przedpremierowo, ale także wspólnie z psychoanalitykami i innymi widzami przyjrzeć się jego ukrytym warstwom i poszukać znaczeń, które mogłyby umknąć przy regularnym seansie.