Od piątku na naszych ekranach: 

Debiut Bernharda Wengera otwiera drzwi do świata, w którym tożsamość staje się usługą na godziny. Matthias to syn, przyjaciel, ojciec i kompan do wieczornych wypadów – wystarczy zapłacić. W Pawiu zwyczajnym codzienna rzeczywistość miesza się z performansem, a błyskotliwa komedia podszyta jest refleksją nad tym, kim jesteśmy, gdy role zaczynają wymykać się spod kontroli. Wenecki przebój Tygodnia Krytyki uwodzi lekkością, inteligencją i doskonale wyczutym humorem, który nie przesłania cienia melancholii. (Paw zwyczajny);

Wędzarnia w Łebie pachnie dymem, solą i historiami, które mogłaby opowiadać tylko Miecia – królowa tego miejsca i bohaterka Bałtyku. Iga Lis z uważnością rejestruje codzienność bohaterki, momenty zmęczenia i zawieszenia, a także charakter, który uczynił z niej lokalną legendę. Dokument tworzy portret nadmorskiej Polski widzianej gdzieś między turystycznym mirażem a ciężarem codzienności, pełnej humoru, melancholii i pokoleniowych napięć. Bałtyk to opowieść o tym, jak praca potrafi wypełniać całe życie i jak trudno wyobrazić sobie siebie w świecie, w którym nagle jej brakuje. (Bałtyk);

Czasami miłość staje się aż nazbyt lepka. Together Michaela Shanksa to horror o związku, który na pierwszy rzut oka przypomina katalogową idyllę: piękny dom na uboczu, para zapatrzonych w siebie bohaterów i cisza, która powinna sprzyjać intymności. Z czasem ten obraz zaczyna się kruszyć, a to, co miało być fundamentem bliskości, zmienia się w przestrzeń grozy. Tim, grany przez Dave’a Franco, ucieka w niedojrzałe fantazje, Millie w interpretacji Alison Brie próbuje trzymać się realności, a kamera rejestruje narastające deformacje w relacji i ciałach bohaterów. Shanks łączy humor i ironię z tropami body horroru i kina o nawiedzonych miejscach, tworząc film, od którego naprawdę trudno oderwać wzrok. (Together);

Ferzan Özpetek od lat tworzy kino, które z czułością i wyczuciem oddaje głos kobietom – wystarczy przypomnieć Okna czy Hamam, by zobaczyć, jak istotne są dla niego ich perspektywy i emocje. W Diamentach wraca do tej tematyki, portretując bohaterki w przestrzeni fabryki, gdzie dźwięk maszyn do szycia staje się tłem dla opowieści o marzeniach, rywalizacji i siostrzeństwie. Film zachwyciły już ponad dwa miliony widzów we Włoszech, ale jego właściwa lektura odsłania się dopiero w kinie, gdzie zmysłowość obrazu i intensywność emocji stają się pełnym doświadczeniem. (Diamenty);

W korsykańskiej willi ukrywa się ojciec, boss lokalnego klanu, a wraz z nim piętnastoletnia córka, porwana, by mogła być blisko w czasie narastającego konfliktu. Nasze królestwo Juliena Colonny opowiada o relacji budowanej na gruncie, który z każdą chwilą staje się mniej stabilny. Thriller osadzony w realiach korsykańskiej mafii odsłania dramat dojrzewania w cieniu przemocy, ale zarazem uniwersalną historię o tym, jak trudno jest odzyskać zaufanie. Film miał premierę w Cannes, gdzie w sekcji Un Certain Regard został przyjęty z entuzjazmem i doceniony za połączenie lokalnej opowieści z emocjonalną precyzją, która działa daleko poza granicami wyspy. (Nasze królestwo); 

Nowe zwierzęta w szkole oznaczają nowe kłopoty. W Szkole magicznych zwierząt 3 do klasy Idy dołączają krokodyl Rick i kot Karajan, a wraz z nimi pojawia się jeszcze więcej zamieszania. Uczniowie planują kampanię na rzecz ochrony lasu, choć nie wszyscy są równie skupieni na ekologii: jedni marzą o karierze influencerów, inni o podbojach sercowych. To familijna przygoda, w której magia miesza się z codziennością, a lekcje o przyjaźni i odpowiedzialności są równie ważne jak kolejne szkolne perypetie. (Szkoła magicznych zwierząt 3).

Po latach powraca również: 

45 lat po premierze Człowiek słoń Davida Lyncha wciąż pozostaje jednym z najbardziej przejmujących portretów człowieczeństwa w historii kina. Fabuła orbituje wokół Johna Merricka, mężczyzny dotkniętego rzadką chorobą, który przez lata funkcjonował w cyrku jako „osobliwość”, zanim spotkał doktora Trevesa i po raz pierwszy został potraktowany z godnością. Film, nakręcony w czerni i bieli, czerpie z niemieckiego ekspresjonizmu, tworząc estetykę na granicy oniryzmu i realizmu, gdzie deformacja ciała staje się metaforą społecznego wykluczenia. John Hurt i Anthony Hopkins tworzą duet, który na zawsze zapisał się w historii kina, a sam Lynch już w swoim drugim pełnym metrażu pokazuje, że potrafi wydobywać z obrazów niepokój, piękno i empatię w równym stopniu. (Człowiek słoń);

Przedpremierowo zagramy również: