Pragnienie miłości to głośny film jednego z najbardziej obiecujących młodych reżyserów meksykańskich. Jego bohaterka, nastoletnia Alejandra przeprowadza się z ojcem do Mexico City, gdzie rozpoczyna nowe życie. Z pozoru dobrze radzi sobie w szkole i w krótkim czasie zyskuje grono przyjaciół. Sytuacja zmienia się, gdy nagranie seksu Alejandry z jej nowym chłopakiem trafia do Internetu. Okazuje się, że "przyjaciele" od początku prowadzili z nią okrutną grę. Film otrzymał Nagrodę Główną w sekcji Un Certain Regard na MFF w Cannes 2012 oraz wyróżnienie w sekcji Horizontes Latinos na MFF w San Sebastian 2012. Został meksykańskim kandydatem do Oscara 2013.

Uroczysta premiera filmu odbędzie się w warszawskim kinie Muranów 2 stycznia (godz. 20.30). Na ekranach Kina Nowe Horyzonty Pragnienie miłości pojawi się już od 4 stycznia.

Pragnienie miłości w programie kina

Michel Franco: „Moje ulubione filmy są bliskie życiu, a życie jest nieprzewidywalne, nie ma jasnej struktury, nie możesz przejść przez nie bez bólu. Nie wierzę w historie, które są zbyt zgrabnie skonstruowane. Robienie filmów to nie układanie puzzli, więc nie dbam o strukturę w takim wymiarze, w jakim liczy się dla mnie uchwycenie jakiejś prawdy. Nie wzoruję się na Carlosie Reygadasie, jestem daleki od kopiowania schematów. Choć oczywiście cieszę się, że meksykańskie kino i jego twórcy są znani w Europie, a ja należę do ich grona, byłbym ostrożny z generalizowaniem. Każdy reżyser ma własną poetykę i styl. Nie powinno się też chyba mówić o jakiejś nowej fali. (…)

Wszystkie sytuacje są fikcyjne, choć wokół wciąż słyszymy o znęcaniu się jednych uczniów nad drugimi. Czytamy o nich w gazetach, słyszymy przez radio. Tym, co wydaje mi się w tym temacie autentycznie interesujące, jest jednak poczucie, że przemoc jest w pewnym sensie akceptowalnym elementem naszej codzienności. Dzieci biją się w szkole i to jest normalne. Zbyt często przekraczają granice, a my udajemy, że tego nie zauważamy. Niektórzy ludzie twierdzą wręcz, że wdawanie się w bójki kształtuje charakter dziecka i uczy stawiać czoło trudom życia. Zupełnie się z tym nie zgadzam. A co z dziećmi, które są zastraszane, spychane na margines, niszczone psychicznie? One nie chwalą się tym w domu, przechodzą przez piekło, ukrywają swój wstyd i wycofują się z życia na dobre. (…)

Kiedy w grę wchodzi psychika człowieka, trudno mówić o prostych definicjach. Alejandra próbuje przejąć rolę matki – tytułowej Lucíi, która zginęła w wypadku samochodowym. Udaje silniejszą niż jest. Jej ojciec usuwa się tymczasem w cień. Wstyd rodzi się najpierw przez brak porozumienia między nimi. Ojcu zależy na ciszy, córka nie chce jej zaburzać opowiadając o swoich problemach. Wstydzi się ich. Poczucie winy rodzi się w momencie, gdy ojciec zaczyna zdawać sobie sprawę, że niewystarczająco interesował się dziewczyną i Alejandra będzie kolejną osobą, którą może nieodwracalnie stracić. Problem znęcania się jednych nad drugimi nie był impulsem, który spowodował, że zacząłem pisać scenariusz. Od początku najważniejsza była dla mnie utrata, żałoba, przepracowanie traumy. Z tego względu film nosi tytuł „Después de Lucía” [życie po odejściu Lucíi – przyp. red.]. Życie po czyjejś śmierci.” („Kino” 7-8/2012)

Michel Franco (ur. w 1979 roku w Meksyku) studiował Media i Komunikację Społeczną na Uniwersytecie Iberoamerykańskim w Mieście Meksyk. Debiutował jako scenarzysta i reżyser filmów krótkometrażowych, w których nie unikał problematyki społecznej. Jego krótki metraż Cuando sea grande (2001) został zrealizowany w ramach antykorupcyjnej kampanii społecznej. Film Między nami (2003) był nagradzany na prestiżowych festiwalach filmów krótkometrażowych, otrzymał Główną Nagrodę na MFF w Huesce 2003 oraz Nagrodę dla Najlepszego Filmu Krótkometrażowego na FF w Dreźnie 2004. Franco założył też firmę producencką Pop Films, w ramach której produkował reklamy i wideoklipy, a w 2007 roku - firmę Lucía Films, by móc niezależnie produkować filmy pełnometrażowe.

Jego fabularny debiut Daniel & Ana (2009) odniósł znaczny sukces komercyjny, zyskując przychylność zarówno krytyków jak i publiczności. Napisany, zrealizowany i wyprodukowany przez Franco miał swoją światową premierę na MFF w Cannes 2009 w sekcji Quinzaine des Réalisateurs. Zaprezentowany został na wielu festiwalach filmowych oraz trafił do kin m.in. Meksyku, USA, Hiszpanii i Francji.

Pragnienie miłości (2012) to jego drugi pełnometrażowy film, po raz pierwszy pokazywany na MFF w Cannes 2012 w sekcji Un Certain Regard, gdzie zdobył Główną Nagrodę.