Ostatni film Béli Tarra – co ogłosił sam reżyser na festiwalu w Berlinie w 2011 roku – przynosi niesamowitą wizję kompletnego rozpadu świata, więzi i wartości. Stały motyw twórczości Węgra po raz kolejny znalazł ekranowy wyraz w hipnotyzującej swą monotonią, dwuipółgodzinnej kronice sześciu dni z życia starszego mężczyzny i jego córki. Obserwujemy codzienność wspomnianych postaci, wykonywane rutynowo przyziemne czynności. Wydarzeń i zwrotów akcji jest w dziele Tarra niewiele. Reżyser bazuje na klimacie, dopracowanej warstwie wizualnej i dźwiękowej. Złożony zaledwie z 30 ujęć czarno-biały film, okraszony wciąż powtarzanym motywem muzycznym, utrzymany jest w przytłaczającym mroku, kontrastowanym niekiedy z szarością pleneru.
[Źródło: Iwo Sulka, Nowe Horyzonty]
Bela Tarr, węgierski filmowiec urodzony w 1955 r. zaczął kręcić amatorskie filmy w wieku 16 lat. Jego debiut Ognisko zapalne to socrealistyczny obraz inspirowany filmami Johna Cassavettesa. W drugiej połowie lat 80. Tarr przeszedł od surowych zbliżeń do bardziej abstrakcyjnych obrazów. Reżyser odszedł od ponurego realizmu i przyjął bardziej metafizyczne spojrzenie. Nad swoim arcydziełem - Szatańskim tangiem - pracował ponad siedem lat. Film miał premierę w 1994 r. i zdobył uznanie na całym świecie.
Filmografia:
1978 Hotel Magnezit
1979 Ognisko zapalne / Családi tüzfészek / Family Nest
1982 Ludzie z prefabrykatów / Panelkapcsolat / The Prefab People
1988 Potępiony / Kárhozat / Damnation
1994 Szatańskie tango / Sátántangó / Satan's Tango
1995 Podróż po Nizinie Węgierskiej / Utazás az alföldön / Journey on the Plain
2000 Harmonie Wercmeistera / Werckmeister harmóniák / Werckmeister Harmonies
2007 Człowiek z Londynu / The Man from London