Sztandarowa etiuda szkolna Romana Polańskiego ukazująca lęk przed odmiennością i obronną reakcję na nią. Groteskowość dwóch mężczyzn niosących szafę, naiwnych i bezradnych, osadzona jest w prozaicznym kontekście miejskiego folkloru. Czasem bywa on na tyle interesujący, że oko kamery porzuca dwóch niefortunnych bohaterów, oddając się podglądaniu eleganta szykującego się do efektownego entre do hotelu czy pijaka daremnie stawiającego czoła schodom. Jednocześnie, scenom zabawnym partnerują ponure, jak ta ukazująca brutalne morderstwo nad strumieniem.
Napotykani ludzie traktują mężczyzn z szafą z ciekawością, ale też zniecierpliwieniem i agresją, czego powodem jest głównie nieporęczny bagaż. Obaj bohaterowie wydają się zupełnie nieprzystosowani i wyalienowani, nie potrafiący odnaleźć się w kontekście obcej im rzeczywistości.
Co sprawia, że ścieżkę dźwiękową filmu pamiętamy przez długi czas? Co takiego w niej jest, że staje się niezapomniana? Film opowiada o roli muzyki w filmie. Obserwujemy wywiady z ponad 60 kompozytorami, dyrygentami, reżyserami, producentami, agentami i ekspertami do spraw kina. Poznajemy elitę hollywoodzkich twórców, którzy opowiadają o swoim rzemiośle, magii muzyki filmowej i procesach jej tworzenia.