Podczas gdy międzynarodowe media, światowi przywódcy i główne platformy mediów społecznościowych nadal cenzurują i zniekształcają narrację, podsycając jednocześnie dehumanizację Palestynek i Palestyńczyków i ich nieustające cierpienie, wykorzystujemy nasze kanały, aby wesprzeć przymusowo odwołany w obliczu wojny w Gazie Festiwal Dni Kina Palestyńskiego (Palestine Cinema Days Festival), którego kolejna edycja miała się odbyć w październiku 2023 roku w Palestynie.
2 listopada, w rocznicę Deklaracji Balfoura, na całym świecie, w tym również w Polsce, odbędzie się ponad 700 pokazów filmów palestyńskich. To globalne przedsięwzięcie jest wyrazem solidarności z Palestyną i narodem palestyńskim w obliczu trwającego ludobójstwa, aktem wzmocnienia ocenzurowanych głosów Palestynek i Palestyńczyków oraz wkładem w zmianę tej zniekształconej narracji.
Historia chłopca, który nie potrafi pogodzić się z losem uchodźcy, a zarazem opowieść o dojrzewaniu do wolności. W Pierwszym spojrzeniu jedenastoletni Tarek ucieka z obozu w Jordanii, by odnaleźć ojca i drogę powrotną do Palestyny. Jacir, z wrażliwością znaną z filmów Vittoria De Siki, tworzy kino, które uczy patrzenia i traktowania tego patrzenia jako formy oporu.
Dokument Carol Mansour i Muny Khalidi śledzi losy dr Ghassana Abu Sittaha, chirurga, który przez 43 dni pracował w szpitalu pod bombardowaniem. Strefa pasji to zapis lekarskiej rutyny w świecie, gdzie każdy zabieg jest walką o przetrwanie. Film ukazuje jego szóstą i najbardziej wstrząsającą wojnę w Gazie, lęki jego rodziny oraz wspólną pasję do Palestyny, która napędza jego nieustanną misję humanitarną pomimo niebezpieczeństwa.
Jeden z najważniejszych filmów w historii arabskiego kina, przez lata zakazany w kilku krajach. Oszukani Tewfika Saleha, oparte na noweli Ghassana Kanafaniego, przywołuje doświadczenie tysięcy Palestyńczyków wypędzonych po 1948 roku. Trzej mężczyźni próbują przedostać się z Libanu do Kuwejtu, ukrywając się w rozgrzanej cysternie – ich śmierć stała się jednym z symboli palestyńskiej traumy. Saleh pokazuje tragedię bez patosu, z chłodną precyzją i świadomością, że kino może mówić o historii mocniej niż jakikolwiek raport czy deklaracja.
Dwa filmy, dwa sposoby mierzenia się z pamięcią. W krótkim metrażu Skutki Maha Haj opowiada o parze, która żyje w rytmie codziennych rozmów i drobnych gestów – aż do momentu, gdy przeszłość upomina się o uwagę. Dżenin, Dżenin Mohammeda Bakriego to dokument nakręcony po izraelskim ataku na obóz w Dżeninie w 2002 roku. Wypowiedzi mieszkańców układają się w niełatwą kronikę zniszczenia i przetrwania. Oba filmy, choć bardzo różne, tworzą wspólne spojrzenie na to, jak opowiadać o wojnie nie uciekając się do wyświechtanych frazesów i pustych słów.