Patrick to zarośnięty odludek w średnim wieku. Mieszka w starym domu za osiedlem przyczep kempingowych. Samotność nigdy jeszcze nie dręczyła go tak, jak tej burzliwej nocy. Wiatr wyje jak potępieniec, ściana deszczu izoluje go od świata bardziej niż kiedykolwiek. Nawałnicę przerywa łomotanie do drzwi. Na progu stoi przemoczona brunetka, młoda dziewczyna, która zgubiła drogę i prosi gospodarza o pomoc.
Nigdy mnie nie znajdziecie to oszczędny horror, którego akcja toczy się w jednej lokalizacji. Napięcie zbudowane jest na niepokoju i niepewności pary bohaterów. Patrick nie wie, czego tajemnicza dziewczyna od niego chce, nie może pozbyć się wrażenia, że skądś ją zna, ona z kolei zdana jest na jego łaskę. I z każdą minutą coraz bardziej żałuje tego, że szukała u Patricka pomocy.
Strach towarzyszy nam od początku seansu, wszystkie sceny rozgrywają się w nastrojowym oświetleniu, czasami rozjaśnionym światłem latarki, czy mrugającym w wichurze lampami. Stary dom hałasuje, jęczy na wietrze, trzeszczy co sprawia, że domostwo Patricka z automatu wydaje się wyjątkowo nieprzyjemnym miejscem.
Filmy takie, jak Nigdy mnie nie znajdziecie potrzebują wybitnych kreacji aktorskich, żeby obronić ograniczone miejsce akcji i bohaterów. W Patricka wciela się wywołujący ciarki Brendan Rock, którego część widzów może kojarzyć z świetnie przyjętego na światowych festiwalach thrillera Nieznajomy. Ale gwiazdą Nigdy mnie nie znajdziecie jest doskonała Jordan Cowan. To ona, przy pomocy oszczędnych środków, oddaje rosnące przerażenie przemoczonej na deszczu dziewczyny, jej pogłębiającą się paranoję, a wreszcie psychozę, która karmi się zniekształconymi cieniami i wyobraźnią. Czy na pewno? Zapukajcie wraz z bohaterką do drzwi Patricka, a na pewno się przekonacie.