Film Lecha Majewskiego stanowi luźną rekonstrukcję ostatnich dni Rafała Wojaczka, "poety przeklętego", który w 1971 roku we Wrocławiu popełnił samobójstwo w wieku 26 lat. Czarno-biały film składa się z kilkunastu sekwencji odtwarzających duszną, beznadziejną atmosferę końca lat 60.  w małym śląskim miasteczku - Mikołowie. Bunt poety przeciwko rzeczywistości wyraża się  w autodestrukcji.

Już pierwsza scena, kiedy wychodzi przez szybę z restauracji, mówi widzowi wszystko o ekstremalnym sposobie życia bohatera. Wojaczek próbuje otruć się gazem, jednak powrót ojca do domu udaremnia jego zamiar. Idzie na cmentarz, gdzie spoczywa jego siostra (zmarła w wieku 6 lat), kładzie się do świeżo wykopanego grobu i prosi grabarza, żeby go zasypał. Odwiedza szpital, gdzie pracuje jego narzeczona Teresa. W trakcie miłosnego zbliżenia Rafał recytuje wiersz. Akt erotyczny i akt twórczy stanowi dla niego jedność. Podczas wizyty u poety i alkoholika Wiktora, Rafał zlizuje z przyjacielem wódkę wprost z podłogi, bo stłukła się butelka. Na wieczorku poetyckim poznaje sławnych już poetów - Edwarda Stachurę i Ryszarda "Brunona" Milczewskiego. Kiedy po kolejnym "wychodzeniu przez szybę" trafia do szpitala, mówi Teresie, że nie chce jej dłużej zadręczać. Wkrótce potem bierze śmiertelną dawkę środków nasennych.