Księgi Prospera to bardziej multimedialne dzieło sztuki niż film w tradycyjnym pojęciu. Kino, nowe media, fotografia, taniec, teatr, kaligrafia, literatura – wszystkie te elementy składają się na szczególny eksperyment, będący jednocześnie jednym z ważniejszych przykładów postmodernizmu filmowego. Prospero, czarnoksiężnik i książę Mediolanu, wygnany z ojczyzny przez brata, trafia wraz z córką na odległą wyspę. Tu uwalnia zaklętego ducha, Ariela, i spotyka dzikiego Kalibana. Greenaway nie adaptuje jednak Burzy Shakespeare’a wprost – wykorzystuje przede wszystkim motyw ksiąg, najcenniejszego skarbu Prospera, cudem uratowanych przed burzą. Zapisywanie ksiąg, wypowiadanie zapisanych słów, słowa zmieniające się w tekst pisany, stawanie się świata przez wypowiadanie go, a w końcu pismo jako sztuka to podstawowe tematy filmu Greenawaya. Reżyser wpisuje obrazy w obrazy, nakłada na siebie media, buduje bogatą, sztuczną i teatralną inscenizację w radykalnym geście filmowca postmodernisty.

Karolina Kosińska