Król Lear to jeden z najmroczniejszych i najbardziej pesymistycznych dramatów Szekspira. Sędziwy Lear ustępuje z tronu i dzieli swoje królestwo między córki. Jednak wszystko, co stworzył, umocnił i posiadał, niszczeje i rozpada się w pył, a miłość córek okazuje się złudna. Peter Brook, wielki reżyser i eksperymentator teatralny, przenosząc tragedię na ekran wyraźnie inspirował się nowatorskim odczytaniem Szekspira przez Jana Kotta, koncepcją teatru okrucieństwa Antonina Artauda, teatrem absurdu spod znaku Becketta i Ionesco. Jego spojrzenie na Króla Leara jest zimne i bezlitosne. To film niezwykle ascetyczny formalnie, ogołocony z wszelkich ozdobników. Brook rezygnuje z rozbudowanej inscenizacji. Tragedia starego króla rozgrywa się w scenerii bezkresnych, zlodowaciałych przestrzeni i w ponurych, surowych wnętrzach. Na takim tle wybrzmiewa jeszcze mocniej, nie pozostawiając ani bohaterom, ani widzom żadnej nadziei czy złudzeń co do natury świata.
Karolina Kosińska
Urodzony w 1925 roku brytyjski reżyser teatralny i filmowy, uważany za jedną z najważniejszych postaci teatru w XX wieku. Zainspirowany koncepcją teatru absurdu Antonina Artauda, a także strategią twórczą brytyjskiej reżyserki, Joan Littlewood, Brook stał się jednym z odnowicieli teatru współczesnego. Założyciel (w 1970 roku) International Centre for Theatre Research. Do jego najważniejszych dokonań należą liczne inscenizacje dramatów szekspirowskich, a także wystawienie w połowie lat 80. indyjskiego eposu Mahabharata.
1953 Opera żebracza / The Beggar's Opera
1960 Moderato Cantabile
1963 Władca much / Lord of the Flies
1967 Marat / Sade
1968 Tell Me Lies
1971 Król Lear / King Lear
1979 Meetings with Remarkable Men
1983 La tragédie de Carmen
1990 Mahabharata (miniserial)
2002 The Tragedy of Hamlet