Film Jarmana to bardziej skrajnie autorska, kontrowersyjna interpretacja Burzy Szekspira, niż jej wierna adaptacja. Reżyser nie tyle ekranizuje dramat, ile wpisuje go w polityczno-kulturalny pejzaż Wielkiej Brytanii końca lat 70. Ruchy kontrkulturowe, punk, queerowy i gejowski underground – to właściwe konteksty dla odczytania postaci Prospera, Mirandy, Kalibana czy Ariela. Jarman nie przenosi jednak akcji w realia współczesnej mu Brytanii. Buduje niezwykły, estetycznie przestylizowany, typowo „Jarmanowski” świat odległej wyspy, na której rozgrywają się wydarzenia Burzy. W ten sposób, w duchu strategii queerowej, reżyser niejako odzyskuje Szekspira dla kultury LGBT, a jednocześnie proponuje widzom niejednoznaczny, wysmakowany spektakl. Jego Burza każe zastanowić się nie tylko nad granicami adaptacji, ale i nad aktualnością Szekspira. Wieńcząca film scena balowa, z wykonaniem przez Elizabeth Welch piosenki Stormy Weather i tańcem marynarzy to emblemat wizji Jarmana.
Karolina Kosińska
Urodzony w 1942 roku w Northwood w Wielkiej Brytanii. Ikona kina queer i kontrkultury, artysta i aktywista. Ceniony scenograf (m.in. Diabły Kena Russella), twórca eksperymentalnych filmów na taśmie Super-8, wytrawny ogrodnik. W pełnym metrażu zadebiutował w 1976 roku Sebastianem – gejowską interpretacją legendy o świętym. Homoseksualne wątki wyszukiwał w literaturze (Szekspirowskie Anielskie rozmowy), w życiorysach postaci historycznych (Edward II) i przedstawicieli świata kultury (Wittgenstein). Połączenie niepowtarzalnej queerowej estetyki i punkowego, anarchizującego przesłania było dla Jarmana elementem sprzeciwu wobec konserwatywnej rzeczywistości. Zmarł na AIDS w roku 1994. Bohater retrospektywy podczas trzeciej edycji MFF Nowe Horyzonty.
1976 Sebastian / Sebastiane
1979 Burza / The Tempest
1986 Anielskie rozmowy / The Angelic Conversation
1993 Wittgenstein
1993 Blue