Transmisja z Metropolitan Opera 16 lutego 2013 (sobota), godz. 18:30
O „Rigoletcie” zwykło się mówić, że jest pierwszym mistrzowskim utworem Verdiego. „Nie należy, rzecz prosta, przeceniać nowatorstwa chwytów, które tu stosuje, skoro wszystkie wypróbował już dawno – pisze nieoceniony Piotr Kamiński w »Tysiącu i jednej operze«. - Uderzające jest jednak ich skupienie i zagęszczenie, ich niezwykła jakość oraz zrodzona tym sposobem niespotykana płynność i harmonijna, organiczna jedność formy”.
Do pracy nad adaptacją popularnego (i oficjalnie zakazanego przez cenzurę w większości europejskich krajów) dramatu Victora Hugo „Król się bawi” z 1832 r. kompozytor zabrał się w 37. roku życia, mając już na koncie kilka świetnych sukcesów („Ernani”, „Nabucco”, „Makbet”) i tyleż potknięć, które nie były w stanie naruszyć jego reputacji („Alzira”, „Dwaj Foscariusze”, „Joanna d’Arc”). Było jasne, że dosłowne przeniesienie na scenę realiów i fabuły opowieści o niemoralnym władcy Francji Franciszku I nie wchodzi w rachubę – wywrotowe aluzje zawarte w sztuce Hugo należało więc zamaskować, a całość umieścić w umownym „gdzieś i kiedyś”. Bój z urzędnikami nadzorującymi repertuar weneckiego teatru La Fenice okazał się krótki, gwałtowny i… zaskakująco owocny. Verdi i jego ulubiony librecista Francesco Maria Piave po prostu zmienili imiona postaci, a akcję przenieśli z Paryża do abstrakcyjnego księstwa Mantui. Reszta – nieprawdopodobnie zagmatwana i pełna zdumiewających wywrotek – pozostała praktycznie ta sama, co w oryginale.
Opera odniosła natychmiastowy i oszałamiający sukces wśród publiczności, która instynktownie wyczuła wartość arcydzieła.
Inscenizacja, którą zobaczymy, to najnowsza produkcja Metropolitan Opera. Przygotował ją debiutujący na tej scenie jako reżyser Michael Mayer, doświadczony autor spektakli musicalowych, wrażliwy na palące problemy współczesności i zdecydowanie odcinający się od koncepcji opery jako bezproblemowej, eskapistycznej sztuki dla sztuki. Mayer umieścił akcję w jednym z kasyn Las Vegas w latach 60. ubiegłego wieku. Jest więc bajecznie kolorowo, tłumnie, erotycznie (aczkolwiek podczas transmisji nie zobaczymy na kinowym ekranie scen nagości, obecnych w spektaklach granych „bez kamer”).