W pociągu jadącym przez Szwajcarię policja aresztuje mężczyznę w średnim wieku, ponieważ jeden z pasażerów twierdzi, że rozpoznał w nim rzeźbiarza Anatola Stillera, który zaginął siedem lat wcześniej i był rzekomo zamieszany w zabójstwo sowieckiego dysydenta. Podczas przesłuchań sadowych więzień twierdzi, że nazywa się James Larkin White, co uwiarygodnić mają pełne przygód historie z Ameryki, które opowiada pilnującemu go strażnikowi. Jednak osoby, z którymi na polecenie prokuratora jest konfrontowany: przyjaciel z dawnych czasów, była żona czy kochanka nie mają wątpliwości, z kim mają do czynienia. Prowadzone z nimi rozmowy pozwalają poznać jego historię, artysty cieszącego się powodzeniem i szacunkiem, szczęśliwie zakochanego, ale nie potrafiącego radzić sobie z wyzwaniami codziennego życia i problemami w związku, jakie implikują najpierw sukcesy i sława jego żony, znakomitej tancerki, a potem jej niespodziewana choroba. Ogarniający go impas twórczy i zazdrość rodzą frustrację i uczucie alienacji, którego nie umie przezwyciężyć.
Czy można naprawdę uciec od przeszłości? Czy ktoś zmagający się z porażkami, jakie spotkały go w przeszłości może się od nich w pełni uwolnić. Jak udowodnić, że nie jest już tym, za kogo wszyscy go uważają? „Nie jestem Stillerem!” – to zdanie rozpoczyna powieść Maxa Frischa z 1954 roku, która jest podstawą scenariusza filmu Stefana Haupta. Zarówno pisarz jak i reżyser mierząc się z kwestiami tożsamości i prawdy, opowiadają o odwiecznej tęsknocie za posiadaniem innej osobowości, pragnieniem zerwania z niesatysfakcjonującym życiem i przemianą, która uczyni nas innym człowiekiem. To co w latach 50. było literacką lub filmową fikcją dziś, w wirtualnej rzeczywistości, złudnie wydaje się być powszechnie dostępne.
urodził się w 1961 roku w Zurychu. W latach 1985–1988 studiował na Akademii Sztuk Dramatycznych w Zurychu. Od 1989 roku pracuje jako niezależny filmowiec, reżyser i producent. Za film Der Kreis (2014) zdobył nagrodę Teddy Award i nagrodę publiczności sekcji Panorama na 64. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Jest autorem wileku filmów dokumentalnych, m.in.Elisabeth Kübler-Ross – Dem Tod ins Gesicht sehen (2002), Sagrada – El misteri de la creació (2012), Margreet Honig – Der freie Ton (2023). Jego historyczny film fabularny Zwingli o reformatorze Ulrichu Zwinglim był najpopularniejszym szwajcarskim filmem kinowym w 2019 roku.