Właśnie kończy się ostatnia klasa liceum. Dwaj nierozłączni przyjaciele Evan i Seth szukają sposobu, żeby dostać się na jakąś imprezę. Nieoczekiwanie zaprasza ich Jules, koleżanka z klasy w której Seth podkochuje się w tajemnicy. Dwóm przyjaciołom zostaje powierzona misja zdobycia alkoholu. By tego dokonać Seth i Evan zwracają się z prośbą do Fogella, który właśnie odebrał fałszywy dowód osobisty.
W życiu Setha i Evana jeszcze nigdy nie było takiego lata. Choć wciąż chodzą do liceum, ostatnie dni szkoły średniej mają dla nich własny, zupełnie niepowtarzalny klimat. W plecakach zamiast książek noszą puszki browarów, ale gdy otwierają je na wagarach, kolejne łyki nie smakują już znajomą beztroską. Wkrótce wyjadą na różne uniwersytety, rozstając się po raz pierwszy w historii swojej zażyłej przyjaźni. Przestraszeni progiem dorosłości, czują, że wyłącznie debiut seksualny uchroni ich przed łatką frajerów na uczelnianych kampusach. Pytanie, czy bardziej zależy im na samym seksie, czy na pozycji w rówieśniczej hierarchii, wybrzmiewa przez prawie całe dwie godziny tego ociekającego młodzieńczymi frustracjami filmu. Opracowywany przez Rogena i Goldberga od czasów, gdy sami chodzili jeszcze do szkoły w Vancouver, Supersamiec fascynuje wiarygodną życiówką z korytarzy, maestrią komediowego refleksu i skalą zadumy nad obliczami chłopackiego dojrzewania. Bardziej aktualny dziś niż w czasie premiery, ten licealny coming of age pozostaje też cennym obrazem korzeni toksycznej męskości i zinternalizowanego seksizmu, o których – jak dowodzą twórcy – można opowiadać również z szerokim uśmiechem rozbawienia.
[Źródło: Maciej Satora]