Russell Fox to stereotypowy detektyw z amerykańskiego filmu – stracił kontakt z żoną i dzieckiem, pali, za dużo pije i ma przetłuszczone włosy, trochę jak Jake Gyllenhaal w Labiryncie. Na spotkaniu Anonimowych Alkoholików poznaje Chipa, cichego pracownika korporacji. Detektyw zaczyna podejrzewać nowego kolegę o śmierdzącą zbrodnię – uważa mianowicie, że Chip porywa ludzi i więzi ich w swoim tyłku.
Nie, nie trollujemy. Nie, nie jesteśmy pijani. Tam, gdzie słońce nie dochodzi naprawdę opowiada o człowieku wciągającym ludzi tyłkiem. To w efekcie jedyny film w historii kina, w przypadku którego określenie, że „jest do dupy”, można potraktować jako komplement. To, co w nim jednak najlepsze, to fakt, że Tyler Cormack opowiada swoją historię z pełną powagą – „Tam, gdzie słońce nie dochodzi” nakręcone jest jak pełnoprawne kino noir (i być może dlatego John Waters uznał film za najlepszy, jaki widział w 2019 roku). Ogląda się go dzięki temu jak ekstremalnie długi żart opowiadany z poważną miną.