Dni świetności lat 70. XX wieku wciąż trwają w 23. dzielnicy Wiednia. Znajduje się tu największy kompleks socjalny w Austrii – Wohnpark Alterlaa, sztandarowy projekt architekta Harry'ego Glücka. Bianca Gleissinger z humorem przygląda się zaskakująco, wręcz niewiarygodnie, szczęśliwym mieszkańcom i mieszkankom tego „miasta w mieście”, które pozwala ludziom wywodzącym się z klasy robotniczej i średniej wieść wygodne życie. Opalać się przy basenie na dachu 27-piętrowca, robić zakupy w sąsiedniej klatce czy korzystać z licznych usług publicznych, dzięki którym życie poza kompleksem może wydawać się szare i nieatrakcyjne.
Film przedstawia wiele faktów i statystyk na temat słynnego już na całym świecie założenia urbanistycznego, prezentowanego w Pawilonie Austrii na Biennale Architektury w 2025 roku jako wzór z przeszłości, ale i model dla planowania przyszłości. Jednak osobista pieśń pochwalna na cześć osiedla, które reżyserka niechętnie opuszczała po rozwodzie rodziców, pozwala na przedstawienie żywych opowieści nie tylko o przestrzeni, ale również o stylach życia mieszkańców i mieszkanek, dla których Alterlaa jest dosłownie wszystkim. Jednocześnie odsłania ciemną stronę funkcjonowania w tej kolorowej, nostalgicznej i niepokojącej swą pozorną idealnością utopii.
Pokaz realizowany we współpracy z Austriackim Forum Kultury w Warszawie.
Zaraz po pokazie filmu Na zawsze w moim sercu. 27 pięter Alterli spróbujemy wspólnie poodkrywać dzisiejsze narracje związane z wielkopłytowymi osiedlami. Czy po latach postrzegania ich jako bezduszne, zbyt jednorodne, sprzyjające przestępczości i anonimowości, kiedy w końcu zaczęliśmy dostrzegać jakie mogą mieć duże zalety – wiele przydatnych usług, zieleń, dużą przestrzeń między budynkami i zazwyczaj świetne skomunikowanie z resztą miasta – potrafimy spojrzeć na nie jako na potencjał i wzór dla obecnie budowanych osiedli? Co ma w sobie filmowa Alterlaa, czego nie chcemy dostrzec na wrocławskim Gądowie, Poznańskich Ratajach czy warszawskim Targówku, a co mogłoby wpłynąć na revival z sukcesem przy udziale młodszych pokoleń?
W towarzystwie badaczki architektury Anny Cymer, edukatorki i popularyzatorki designu multidyscyplinarnego Katarzyny Świętek i pisarki Beaty Chomątowskiej poćwiczymy rozpoznawanie przestrzeni sprzyjających aktywności na każdym etapie naszego społecznego rozwoju i wydłużaniu życia. Zastanowimy się, jak opowiadać o wielkiej płycie, na jakie jej aspekty zwracać uwagę, jakie działania podejmować, by tworzyć i pokazywać jej różnorodność i atrakcyjność, mimo często dosyć monotonnego lub z pozoru nieciekawego kostiumu. Wspólnie odpowiemy na pytanie, jakie rozwiązania z tamtych sposobów kształtowania wspólnoty i przestrzeni moglibyśmy wcielać w życie i dziś? I czy jest coś, o co powinniśmy się szczególnie zatroszczyć, bo z krajobrazu osiedli wielkopłytowych może niepostrzeżenie zniknąć.
Dyskusja realizowana we współpracy z Austriackim Forum Kultury w Warszawie.