Antologiczna adaptacja XIV-wiecznego zbioru opowiadań Giovanniego Boccaccia i zarazem pierwsza część tak zwanej Trylogii życia. Każda z nowel opowiada o innych grzechach ludzi i łączy je jeden cel: dosadne skomentowanie włoskiego społeczeństwa. Pasolini metaforycznie przenosi dziewięć średniowiecznych historii swojego sławnego rodaka, podkreślając ich rubaszny i dwuznaczny charakter (a w owych czasach również – obrazoburczy), jednocześnie pokazując współczesne konflikty klasowe pomiędzy bogatą północą i zubożałym południem.
Pasolini, zafascynowany włoskim folklorem i ludową witalnością, przenosi akcję filmu z Florencji do Neapolu. Tym samym bohaterowie posługujący się dialektem z okolic Wezuwiusza są ekonomicznie wyzyskiwani przez bogatych mieszkańców północy. Po premierze wiele osób zarzucało autorowi zaprzepaszczenie szansy na porządną (czyli w pełni wierną) adaptację Dekameronu, marksistowskie zapędy i antykościelne świadectwa. Co ciekawe, w rolę pupila słynnego malarza Giotta wcielił się sam Pasolini.
[Źródło: Piotr Szczyszyk]