Kiedy umierał w wieku 37 lat, miał na koncie 40 fabuł, 26 przedstawień teatralnych, monumentalny serial i niezliczone występy w cudzych filmach. Rainer Werner Fassbinder był najbardziej płodnym i jednym z najważniejszych reżyserów powojennych Niemiec. Oddzielenie jego bogatej twórczości od życia prywatnego jest niemożliwe: oba cechowała niezwykła intensywność. Nałogi, przemoc i emocjonalny szantaż stanowiły codzienną dietę aktorów, z którymi tworzył coś na kształt komuny czy rodziny zastępczej. Jego kochankowie obojga płci prędzej czy później trafiali na ekran. Fassbinder – kochaj, nie żądaj to nie film biograficzny ani krytyczny esej, to seans psychoanalityczny prowadzony przez jego wieloletniego przyjaciela. Osią filmu jest nieznany wywiad, jakiego Fassbinder udzielił w Cannes w 1978 roku. W rozmowie wyjątkowo szczerze opowiada o polityce, twórczości, psychoanalizie i swoich skomplikowanych relacjach rodzinnych. Uzupełnieniem są współczesne wywiady z jego bliskimi. W efekcie portret człowieka napędzanego sprzecznościami, koktajlem z alkoholu i narkotyków, ale przede wszystkim – pasją.
[Opis: Ewa Szabłowska, MFF Nowe Horyzonty]
