Choć bez trudu godzimy się z istnieniem ponad 20 tysięcy gatunków pszczół, ludzka różnorodność wielu osobom wydaje się trudna do zaakceptowania. Na własnej skórze przekonuje się o tym 8-letnia Lucía, do której – wyraźnie wbrew jej woli – większość krewnych wciąż zwraca się urzędowym imieniem Aitor. W trakcie spędzanych w baskijskiej wiosce wakacji bohaterka konfrontuje się ze skrajnie odmiennymi postawami – od wyraźnej niechęci ze strony konserwatywnej babki, przez bierność zagubionej mamy. Wytrwale broniąca własnej tożsamości Lucía zyskuje jednak zaskakującą sojuszniczkę – opiekującą się tytułowymi pszczołami, żyjącą w zgodzie z naturą ciocię. Za sprawą pełnej harmonii relacji między tymi dwiema bohaterkami 20 000 gatunków pszczół, choć niepozbawiony goryczy, jest filmem niosącym ukojenie. Być może właśnie ten łagodny ton, który bynajmniej nie odbiera opowieści wyrazistości, ale pozwala jej uniknąć melodramatycznych klisz, sprawił, że debiut Estibaliz Urresoli Solaguren okazał się jednym z odkryć tegorocznego Berlinale.
[Piotr Czerkawski]