Ktoś mnie spytał: czemu nie napiszesz swojej autobiografii? Odpowiedziałem: bo pieprzona Virginia Woolf już napisała moją biografię, w roku 1928. Tymi słowami rozpoczyna swój film Paul B. Preciado – ale kto spodziewa się po autorze książek Testo ćpun i Mieszkanie na Uranie buzującego gniewem manifestu, może być zaskoczony. Więcej tu ciekawości i figlarności niczym z późnych filmów Agnès Vardy niż rewolucyjnej gorączki. Orlando… to esej filmowy, ale też – z braku lepszego określenia – filmowy klub książkowy. Preciado z grupą swoich bohaterów, osób trans i niebinarnych, czyta kultową (to chyba w tym kontekście najlepsze słowo) powieść Virginii Woolf. Ich lektura z jednej strony uwydatnia konteksty klasowe i kolonialne, z drugiej – to zabawa w teatr, przebieranie się w „kostiumy z epoki”, pastisz malarskich tropów. Przeplatając wspólne czytanie powieści z elementami autobiograficznymi, Preciado i jego bohaterowie zamazują granice fikcji literackiej i osobistego zwierzenia, a jednocześnie rzucają wyzwanie dyskursywnym normom, które wymagają od osób trans i niebinarnych ciągłego tłumaczenia się z siebie poprzez spójne, niemożliwe do spełnienia autobiograficzne narracje.
Klara Cykorz