Lars Von Trier powraca do źródła. Kiedy w latach 90. przystępował do realizacji Królestwa, miniserialu dla telewizji duńskiej, planował stworzenie cyklu w trzech odsłonach. Realizację wstrzymano po dwóch seriach, a nigdy nieukończony sezon trzeci przeszedł w sferę mitu. Utopijna próba wywołania tego formatu z telewizyjnych zaświatów i domknięcie pewnego rozpoczętego przedsięwzięcia stała się zatem wydarzeniem. W Królestwo: Exodus, po dwudziestu pięciu latach od wydarzeń z oryginalnych serii, znowu trafiamy do nawiedzonego szpitala w centrum Kopenhagi, i jak się okazuje, niewiele się zmieniło: lunatyczka Karen łączy siły z personelem oddziału, by stawić opór mocom piekielnym, syn doktora Helmera przejmuje schedę po ojcu, a w szpitalnych podziemiach żarliwe dyskusje toczy tajne bractwo Anonimowych Szwedów. Von Trier zachowuje podlany cynicznym sosem humor, warstwę wizualną odmalowaną w sepiowych barwach, ale i całą strukturę konceptualną pierwszego Królestwa – miesza porządek świata żywych ze światem umarłych, a jako budulca konsekwentnie używa popkulturowych prefabrykatów i karykaturuje je do granic absurdu. Jest tu zarazem obecny wymiar autotematyczny i metatekstowy, symboliczne zwieńczenie całej kariery i pożegnanie samego autora. Być może nigdy wcześniej Lars von Trier nie był tak autorefleksyjny.
Urodził się w 1956 roku w Kopenhadze. Należy do największych prowokatorów i eksperymentatorów kina. Zaczynał od wyrafinowanej wizualnie „trylogii europejskiej”, zanurzonej w ekspresjonizmie i symbolizmie. Potem zaszokował widzów metafizycznym melodramatem Przełamując fale i manifestem Dogma – powrotem do ultrarealizmu i ascetyzmu w Idiotach. Następnie z lubością łamał śluby czystości w antymusicalu Tańcząc w ciemnościach oraz w kultowym telewizyjnym serialu Królestwo. Wreszcie rozpoczął „trylogię amerykańską” z umowną scenografią. Wyłożył swoje credo w Pięciu nieczystych zagraniach, zaproponował antyhorror w Antychryście. Laureat Złotej Palmy, EFA i ponad sześćdziesięciu innych nagród, enfant terrible festiwali, szara eminencja duńskiej kinematografii, właściciel firmy Zentropa.
1984 Element zbrodni / Forbrydelsens element / The Element of Crime
1991 Europa / Zentropa
1994 Królestwo I / Riget / The Kingdom (TV)
1997 Królestwo II / Riget / The Kingdom (TV)
1998 Idioci / Idioterne / The Idiots
2003 Dogville
2005 Manderlay
2009 Antichrist