Młody raper, który trafił na kilka miesięcy do więzienia za piosenkę krytykującą Baszszara al-Asada. Choreograf torturowany przez tajną policję. Graficzka, której brat został siłą wcielony do armii i zginął podczas próby dezercji. Młodzi artyści, którzy w czasie Arabskiej Wiosny uwierzyli, że także w Syrii możliwe są zmiany, i sprzeciwili się reżimowi. Każde z nich zapłaciło wysoką cenę, by wreszcie szukać schronienia poza granicami kraju. Dokument Davida Henry’ego Gersona to opowieść nie tylko o piekle, w jakim znaleźli się Syryjczycy po krwawo stłumionej rewolucji, lecz także historia wychodzenia z traumy poprzez sztukę. Pisanie piosenek, tworzenie instalacji graficznych czy występy sceniczne są dla bohaterów filmu zarówno wyrazem buntu, jak i szansą na odzyskanie wolności i poczucia własnej sprawczości. Na szczęście jestem artystą, więc mam przestrzeń, by wykorzystać własne wspomnienia – mówi choreograf Medhat Aldaabal, który doświadczenie wielomiesięcznej wędrówki przez Europę przełożył na język ruchu i tańca. Lecz mimochodem film Gersona przypomina, że miliony uchodźców – z Syrii, Afganistanu, Sudanu – przed którymi coraz częściej zamykane są granice i stawiane zasieki z drutu kolczastego, nigdy nie dostaną podobnej szansy na nowe życie.
Jakub Demiańczuk