Osadzona w realiach powojennej Polski historia zmagających się z żałobą rodziców, wyruszających ze swoim synem w ostatnią podróż, opowiedziana z perspektywy ich wnuka Jana. Syn Hanny i Jakuba, żołnierz AK Wacław „Odrowąż” Szewczyk, zostaje jesienią 1946 roku zastrzelony przez UB. Po serii upokorzeń doznanych ze strony nowej władzy, bezczeszczącej zwłoki ich dziecka, Hanna i Jakub postanawiają zapewnić synowi godny pochówek w oddalonej o 500 km Kalwarii Pacławskiej. Podróż rodziców przez wciąż pogrążoną w powojennym koszmarze Polskę staje się metaforyczną wyprawą w głąb ludzkiej duszy i próbą stworzenia na nowo definicji człowieczeństwa w świecie, w którym sąsiedzi zwracają się przeciwko sobie, a nieoczekiwanym sojusznikiem może stać się dotychczasowy wróg.
Moralitet Kolskiego zamienia się swoisty western w tym znaczeniu, że pokazuje postawę ludzką, w której kodeks honorowy, kodeks życia jest ważniejszy niż doktryna gniewu. Brzmi to dzisiaj niczym drogowskaz. Siedzą obok siebie. Mąż i żona. Pochmurni, znieczuleni, pozornie bierni. Wojna niby się skończyła, ale przecież ciągle trwa. Stracili syna, czyli stracili wszystko. Nie mogą go jednak pogrzebać. Ich wzrok jest matowy, ma kolor oczu, kolor duszy. Ale to, co mówią, dźwiga kaliber nienapisanego dekalogu. "To też jest wybór, żeby nie żyć jak bydło" - słyszymy. "Tam gdzie jest wybór, tam jest wolność". Zapamiętajmy te słowa.
Łukasz Maciejewski, onet.pl
Jeden z najciekawszych twórców polskiego kina. Ma na swoim koncie kilkanaście filmów pełnometrażowych. Kolski tworzy kino autorskie. Jest reżyserem, scenarzystą i operatorem, a także pisarzem. W 1985 r. ukończył wydział operatorski w Łódzkiej Szkole Filmowej. Wcześniej, w latach 1977-81 pracował we Wrocławskim oddziale TVP. Na dużym ekranie zadebiutował w roku 1990 filmem "Pogrzeb kartofla" jednak zanim do tego doszło reżyser zrobił mnóstwo filmów krótkometrażowych, z których do najważniejszych należą: "Mały dekalog", "Jak mnie kochasz", "Słowiański świt" i "Ładny dzień". Ogólnopolską popularność przyniósł Kolskiemu w 1993 r. "Jańcio Wodnik", w którym brawurowo zagrał Franciszek Pieczka i za który reżyser otrzymał w 1994 r. "Paszport Polityki".
1990 Pogrzeb kartofla
1992 Pograbek
1993 Jańcio Wodnik
1995 Cudowne miejsce
1995 Szabla od komendanta
1998 Historia kina w Popielawach
2000 Daleko od okna
2003 Pornografia
2006 Jasminum
2008 Afonia i pszczoły
2009 Wenecja