To debiut reżyserski, a jednocześnie pierwszy wielki szekspirowski film Kennetha Branagha. Porównania do Henryka V Laurence’a Oliviera są więc nieuniknione – tu także reżyser był jednocześnie odtwórcą głównej roli. Branagh odszedł jednak daleko od dzieła swojego poprzednika. Jego film to mroczna, wysmakowana, ale i pełna brutalności analiza drogi, jaką powinien przejść władca, by doprowadzić swój kraj do trudnego zwycięstwa. Henryk musi odrzucić sentymenty, bardzo ostrożnie dysponować zaufaniem, musi widzieć siebie przede wszystkim jako króla, nie człowieka. Gdzie Olivier prezentował dostojnych rycerzy na polu bitwy, Branagh pokazuje wojowników oblepionych błotem. Rozświetlone kolory z wersji z 1944 roku tu zastąpiła paleta ponurych brązów i szarości. Branaghowski Henryk jest postacią niejednoznaczną, ale w ostatecznym rozrachunku doskonale spełnia się jako skuteczny władca. Filmem tym Branagh zapewnił sobie pozycję filmowego mistrza Szekspirowskiej spuścizny.

Karolina Kosińska