Warszawa zastygła w chwili przełomu. Kończy się II wojna światowa, miasto dramatycznie próbuje się wyzwolić, powstając ze zgliszcz. Wróg wciąż jednak odpiera ataki. Ludzie ukrywają się w ruinach, wierząc, że za chwilę ten koszmar się skończy. Młody Marek nie zna innego życia, choć jest w wieku, w którym wszystko dopiero się zaczyna - uwięziony między nastoletniością a dorosłością. Pierwszy akt dojrzałości przychodzi do niego niespodziewanie, gdy staje w obronie nieznajomej Niemki milimetr od śmierci. Od tego czasu ich losy pozostaną nierozłączne. Nawet w rozdartym chaosem mieście, w wojennej zawierusze niszczącej wszelkie więzi, w niekończącej się próbie siły ich miłości, oddania, lojalności i patriotyzmu.

Wosiewicz nie lubi jednoznaczności. Żadnego z bohaterów nie stawia po stronie dobra ani zła. Uciśnieni w schronie Polacy okazują się bezwzględnymi, zbzikowanymi na punkcie szpiegów bestiami; podająca się za uczestniczkę powstania łączniczka w rzeczywistości jest Niemką, zaś jej koledzy z oddziału to zwykli pijacy, którzy ideę Wielkich Niemiec mają tak samo w nosie, jak Polskę, w której aktualnie się znaleźli. Dla nich liczy się tylko hedonizm: trunki, wyżerka i zwierzęcy seks.

Artur Zaborski, stopklatka.pl