Kolejny po głośnym, prowokacyjnym Antychryście, film Larsa von Triera. Tym razem autor Przełamując fale i Tańcząc w ciemnościach pragnie zrealizować bardzo osobiste, psychologiczne kino katastroficzne, najpiękniejszy film o końcu świata. Głównymi bohaterkami Melancholii są dwie siostry grane przez Kirsten Dunst (najlepsza aktorka festiwalu w Cannes) i Charlotte Gainsbourg. Młodsza wychodzi właśnie za mąż, gdy okazuje się, że do Ziemi niebezpiecznie zbliża się inna planeta. W nominowanym do Złotej Palmy filmie wystąpili również Alexander Skarsgård, Charlotte Rampling, Kiefer Sutherland czy Udo Kier, a John Hurt wcieli się w ojca sióstr.
Wielki innowator, wiecznie poszukujący w kinie niemożliwych rozwiązań, eksperymentujący z formą i odpornością psychiczną widzów, znalazł prowokujący sposób na opowiedzenie o swoich problemach z depresją. Nakręcił film, który jest krzykiem rozpaczy w obliczu nieuchronności śmierci i samotności ludzkiego istnienia. W skali kosmicznej. Przenosząc na ekran własne lęki i fobie (chętnie się z nich zwierza w wywiadach) Lars Von Trier nadał im charakter poetyckiego science fiction. Trajektorię Ziemi w nieodległym czasie przetnie dziesięciokrotnie większa planeta Melancholia, co zwiastuje katastrofę i niechybną zagładę ludzkości. Szczęśliwego końca nie będzie, po manierycznym, operowym prologu wiadomo już, co się na pewno wydarzy. Ziemia zostanie wchłonięta, życie definitywnie zniknie, nikt się nie uratuje. Mając to wszystko w pamięci, duński reżyser zaprasza nas do celebracji ostatnich chwil przed zagładą.
Janusz Wróblewski, "Polityka"
Urodził się w 1956 roku w Kopenhadze. Należy do największych prowokatorów i eksperymentatorów kina. Zaczynał od wyrafinowanych wizualnie filmów, zanurzonych w ekspresjonizmie i symbolizmie. Potem wywołał szok metafizycznym melodramatem Przełamując fale oraz realizującymi postulaty manifestu Dogma 95 Idiotami. Następnie łamał śluby czystości w antymusicalu Tańcząc w ciemnościach czy w kultowym telewizyjnym serialu Królestwo. Wreszcie zaczął „trylogię amerykańską”, wyłożył swoje credo w Pięciu nieczystych zagraniach, zaproponował antyhorror w Antychryście, a następnie powrócił do Cannes z katastroficzną Melancholią. Laureat Złotej Palmy, EFA i ponad 60 innych nagród, enfant terrible festiwali, szara eminencja duńskiej kinematografii, właściciel firmy Zentropa.
1980 The Orchid Gardener (short)
1984 Element zbrodni / Forbrydelsens element / The Element of Crime
1996 Przełamując fale / Breaking the Waves
1998 Idioci / Idioterne / The Idiots
2000 Tańcząc w ciemnościach / Dancer in the Dark
2003 Dogville
2009 Antychryst / Antichrist
2011 Melancholia / Melancholy