Adaptacja powieści Ooka Shohei, rozgrywającej się podczas II wojny światowej w filipińskiej dżungli, gdzie zdziesiątkowane oddziały japońskich żołnierzy walczą o przetrwanie. Podróż przez dantejskie piekło odbywa tu szeregowiec Tamura, krążąc między swoim oddziałem a szpitalem polowym. Dowódca nie chce w oddziale gruźlika, więc odsyła Tamurę do lekarzy. Medycy z kolei nie zamierzają leczyć choroby, która w zestawieniu z pourywanymi kończynami wydaje się fanaberią. Szeregowiec otrzymuje od dowództwa niehumanitarny rozkaz.
(...) refleksja Tsukamoto wcale nie sprowadza wszystkiego do spostrzeżenia, że wojna to bezmyślne niszczenie ciała. On pokazuje ten wątek z wielu stron, dotyka kwestii kanibalizmu, głodu, spojrzenia na drugiego człowieka jak na mięso, dzięki któremu ktoś inny może ocaleć. Wroga z drugiej strony frontu tu nie ma - to wojsko samo dla siebie staje się wrogiem i największym zagrożeniem, człowiek staje się wilkiem dla drugiego człowieka.
Urszula Lipińska, stopklatka.pl