Laureat Grand Prix w konkursie Warszawskiego Festiwalu Filmowego, film, który został nakręcony w 5 godzin i 17 minut. Tyle trwa podróż pociągiem z Malmö do Sztokholmu. Dwójka bohaterów, Amanda i Philip, spotyka się w przedziale. Ona śpi przytulona do sztucznej gitary, on ma błędny wzrok zakochanego desperata. Zaczynają rozmawiać – niezobowiązująco, żeby zabić czas długiej podróży w środku zimy. Nagle orientują się, ze zmierzają w to samo miejsce. W tym samym momencie stają się wspólnikami w sprawie, która wydaje się mieć wagę życia i śmierci. Wraz z przesuwającym się za oknami krajobrazem – i wypitym z piersiówki alkoholem - coś się zmienia. Patrzą na swoje emocjonalne obnażenie, mimochodem dowiadują się, co ich wzrusza i rozczula. Philip obserwuje ekstatyczny taniec Amandy, ona zaczyna zauważać w nim mężczyznę. Kiedy emocje eksplodują, cel podróży nagle się zmieni – choć każde z nich musi samo, we własnym tempie, rozstać się z pytaniem: jak zatrzymać ślub.

Jak zatrzymać ślub w programie kina

"Urokliwa opowieść, oparta na namacalnej chemii między bohaterami. Rozgrywająca się w jednej przestrzeni pędzącego pociągu, przyciąga i intryguje powolnym rodzeniem się bliższej relacji między obcymi sobie ludźmi. Świetna ścieżka dźwiękowa i interesujące rozwiązania techniczne, interesująco ogrywające ograniczoną przestrzeń akcji. Na dodatek bardzo zgrabnie wykorzystuje się tutaj pewien ciekawy motyw z „Love Actually”. Wszystko to sprawia, że w filmie można się zadurzyć." (Michał Kaczoń, film.com.pl)

"Mimo ewidentnych zapożyczeń i cytatów z innych dzieł, Kuljanin nie wpada w pułapkę odtwórczości i monotonii. Ogromna w tym zasługa kreacji aktorskich - zarówno Christianowi Ehrnsténowi i szczególnie Linie Sundén udaje się zdobyć i utrzymać uwagę oraz przychylne zaciekawienie widza do końca. Siła "Jak powstrzymać ślub" tkwi w umiejętnym wykorzystaniu dostępnych środków, które - choć skromne, wydobywają z prostej historii to, co najistotniejsze." (Magdalena Maksymiuk, stopklatka.pl)