Z pozoru wszystko ich dzieli – pochodzą z różnych środowisk, wyznają inne wartości, różni ich doświadczenie życiowe. Witek (Marian Dziędziel) to owdowiały kierowca, który przejechał w życiu tysiące kilometrów, ale nie zobaczył jeszcze nic poza rodzinnym Śląskiem. Barbara (Ewa Wiśniewska), nauczycielka muzyki, nie może pozbierać się po utracie bliskiej osoby – znanego malarza, z którym spędziła najpiękniejsze lata swojego życia. Pragnąc spełnić ostatnie życzenie partnera i rozsypać jego prochy nad morzem, w miejscu ich pierwszego spotkania, kobieta zwraca się o pomoc do Witka. W trakcie obfitującej w zaskakujące odkrycia podróży na drugi koniec Polski, dwie zagubione dusze połączy przyjaźń, która pozwoli przezwyciężyć najgłębsze różnice.

Historia opowiedziana w „Piątej porze roku” nieustannie czymś zaskakuje, a opowiedziana jest z ciepłem, lecz bez przesłodzenia, i sympatią dla bohaterów, nie tuszującą wszakże ich ludzkich słabości. Dialogi są „życiowe”, a przy tym – kiedy trzeba – nie pozbawione humoru. Co jednak najistotniejsze, filmowym postaciom nie brakuje emocji. Bez nich na ekranie nie „zaiskrzy”. Do tego, żeby „zaiskrzyło”, potrzeba wspaniałych aktorów, bo to oni kończą rozpoczęty w scenariuszu proces wyposażania bohaterów w emocje, które przekazują widzom. „Piąta pora roku” jest koncertem gry aktorskiej, przede wszystkim Wiśniewskiej i Dziędziela, choć także praktycznie wszystkich odtwórców ról drugoplanowych, z brawurowym, acz nie szarżującym Andrzejem Grabowskim na czele.

Andrzej Bukowiecki, portalfilmowy.pl