Kino z Filipin, obecne dziś i doceniane na festiwalach, wywołuje jednoznaczne skojarzenia: niski budżet, naturalizm i kamera z ręki, manilskie slamsy, bieda i przemoc, prostytucja i pedofilia. W kręgu tych tematów i formalnych rozwiązań poruszają się filipińscy twórcy. Wszystko ma jednak swój kres, za chwilę nastąpi „zmęczenie materiału” i zainteresowanie Zachodu minie. By go nie stracić, reżyserzy i producenci gorączkowo szukają recepty na zmianę. Marlon Rivera i Chris Martinez ją znaleźli. W mocno ironicznym stylu opowiadają o sobie samych, reżyserze i producencie, pragnących nakręcić „filipiński film”, który zdobędzie światowe nagrody i uznanie. Marzy im się Cannes i Oscary, wszystkie elementy produkcji już na etapie przygotowań przycinają do festiwalowego wzoru. Demaskują przy tym cynizm, głupotę i śmieszność filmowego środowiska, któremu oprócz pryncypiów brakuje też zwykłej wrażliwości na - dramatyczny bądź co bądź - los własnych bohaterów. Ich film portretuje matkę siedmiorga dzieci, która sprzedaje jedno z nich pedofilowi. Kobieta w szambie faktycznie została filipińskim kandydatem do Oscara. 

Agnieszka Szeffel