Jeden z najsubtelniejszych filmów Kima Ki-duka. Jego realizacja wymagała od reżysera specyficznego trybu przygotowań. Przed przystąpieniem do zdjęć Kim Ki-duk spędził sporo czasu na medytacjach i zgłębianiu tajemnic buddyzmu. Reżyser zdecydował się także spróbować swoich sił w nowej roli i wystąpił w filmie jako aktor. Jednak nietypowa w dorobku Kim Ki-duka Wiosna… doskonale wyraża, stale towarzyszący twórczości koreańskiego twórcy, paradoks. O ile zagranicą film osiągnął wielki sukces kasowy i artystyczny, o tyle w ojczyźnie Kim Ki-duka zarobił jedynie 50 tysięcy dolarów. Co tak bardzo ujęło zachodniego widza w refleksyjnej przypowieści o życiu dwóch buddyjskich mnichów? Wiosna... zaskakuje szerokim spektrum emocjonalnym, w którym jest miejsce na pokorę i namiętność, miłosierdzie i gniew. Niezwykle ważny dla fabuły filmu pozostaje kontrast pomiędzy wartościami wyznawanymi przez postacie młodego i starego mnicha. Harmonia, charakteryzująca ich relację mistrz – uczeń, bywa systematycznie zakłócana przez wzajemne pretensje, pytania i wątpliwości. Mimo wszystko portretowana przez reżysera rzeczywistość zachowuje specyficzny porządek, na którego straży stoi piękna, majestatyczna przyroda.

Piotr Czerkawski