Debiutancki film Kima Ki-duka zawiera już w sobie niemal wszystkie elementy charakterystyczne dla jego autorskiego stylu. Krokodyl pozostaje na przemian drapieżny i łagodny, realistyczny i poetycki. Wpisana w fabułę ambiwalencja znajduje doskonałe odbicie w psychice tytułowego bohatera. Mężczyzna zwany Krokodylem wydaje się bezwzględny i cyniczny, ale w ekstremalnej sytuacji nie waha się zaryzykować życia, by uratować tonącą dziewczynę. Właśnie skomplikowana relacja, nawiązująca się później między tymi postaciami, stanowi najciekawszy element filmu Kima Ki-duka. Krokodyl stara się za wszelką cenę zaznaczyć swoją przewagę nad dziewczyną, zniewolić ją i zdominować. Czy jednak przemawiające przez niego w ten sposób okrucieństwo nie wyraża po prostu nieumiejętnie manifestowanej miłości? Podobne rozważania nad toksycznym charakterem miłosnej relacji dwojga ludzi będą powracały jak refren w niemal wszystkich filmach reżysera. Silnie zarysowane w Krokodylu tło społeczne może niektórym skojarzyć się również z  La Stradą Felliniego i uwielbianymi przez Kima Ki-duka Kochankami z Pont-Neuf Léosa Caraxa.

Piotr Czerkawski