Ekranizacja na poły autobiograficznej książki Karen Blixen, ukazującej Afrykę okresu międzywojennego z punktu widzenia wykształconej Europejki. Film ucieka od struktury książki, będącej zbiorem luźnych gawęd, w stronę biografii pisarki, zajmującej się uprawą kawy u stóp Kilimandżaro (czego nikt przed nią nie próbował) i borykająca się z problemami natury uczuciowej. W związkach z białą społecznością Kenii (będącej wówczas kolonią brytyjską) wstrzemięźliwa, staje się otwarta w relacjach z Anglikiem Denysem Finchem Hattonem, który, według niej, w przeciwieństwie do większości mężczyzn z jej otoczenia dorósł do Afryki (nie ruszał na safari bez gramofonu i płyt Mozarta). Film staje się kroniką jej dojrzewania do Afryki, co wymaga wrażliwość na otaczające piękno i zdolności do trzeźwej refleksji. W jakim stopniu była to zasługa Hattona, z którym połączył ją związek intymny?
Książka Blixen, które użyczyło tytułu filmowi, była jedną z pięciu, na jakich oparł się scenarzysta. Najistotniejszym zabiegiem adaptacyjnym było dopisanie dialogów – niemal nieobecnych w pierwowzorze, w filmie zaś stanowiących jeden z podstawowych elementów budowania charakterystyki postaci. Poza kilkoma epizodami (w tym kluczowe spotkanie z oko w oko lwicą) prezentację afrykańskiej przyrody pozostawiono operatorowi, skupiając się przede wszystkim na portretowaniu Karen Blixen i ukazaniu jej związku z Hattonem. Film, wyróżniony siedmioma Oscarami (w tym za film roku, reżyserię, scenariusz i zdjęcia Davida Watkina) – z 11 nominacji - obwołano sztandarowym melodramatem lat 80., zdominowanych przez widowiska science-fiction i kino akcji. Polemikę z narzuconym przez Blixen wizerunkiem Afryki stanowi niemiecki film Nigdzie w Afryce Caroline Link, również wyróżniony Oscarem.
[Źródło: Konrad J. Zarębki, sfp.org.pl]