Rok 1898. Klondike opanowała gorączka złota. Tysiące ludzi zatraciło się w marzeniach, wyruszając na poszukiwanie drogocennego kruszcu. Wśród nich jest także wyróżniający się oryginalnym strojem (melonik, za duże buty i nieodłączna laseczka) Charlie. Panujące na Alasce warunki należą do wyjątkowo niesprzyjających, w związku z czym gdy przed oczami bohatera jawi się chatka, w której mógłby odpocząć, widok ten przyjmuje z dużą ulgą. Nie jest ona jednak opuszczona, jak początkowo myślał. Spotyka tam wyjętego spod prawa Blacka Larsena oraz Wielkiego Jima McKaya. Bohaterom coraz bardziej zaczyna doskwierać głód, a ewentualne szalone pomysły rozwiązują w ten sposób, że każdy rusza w swoją stronę. Charlie trafia do osady, gdzie od pierwszego wejrzenia zakochuje się w tancerce Georgii. Kobieta początkowo nie odwzajemnia jego uczucia, wykorzystując go jedynie do gry ze swoim innym adoratorem. Zrezygnowanemu Charliemu z pomocą przychodzi niedawny kompan McKay, przekonany o tym, że wreszcie trafił na spore pokłady złota. Tak się w istocie dzieje, bohaterowie stają się milionerami, a podczas podróży statkiem Charlie, już w nowej roli, raz jeszcze spotka Georgię.
Ta jedna z najlepszych komedii w historii kina jest zarazem ulubionym dziełem samego Chaplina. Zaledwie dwie oscarowe nominacje zupełnie nie oddają potencjału i siły, jaka aż po dziś dzień tkwi w przezabawnej opowieści o poszukiwaczach złota z końca XIX wieku. Niewiele jest bowiem produkcji, o których z przekonaniem można powiedzieć, że tak dobrze przetrwały próbę czasu. Fenomen „Gorączki złota” opiera się na jej integralności, zawiera bowiem wszystko to, czego widz oczekuje od dobrej komedii – inteligentny scenariusz, charakterystycznego bohatera, uniwersalny przekaz, wątek miłosny, wreszcie liryczny ton przeplatany z całą gamą zabawnych, zaskakujących gagów. Chaplin bardzo starannie przygotowywał się do realizacji tego filmu, angażując rzesze statystów, a część materiału kręcąc w śnieżnych plenerach Sierra Nevada. W połączeniu z własnym talentem i unikalną wręcz inwencją przejawiającą się w poszczególnych sekwencjach, które wpisały się do historii kina (taniec bułeczek, posiłek z własnego buta), osiągnął zamierzony efekt, realizując film wybitny.
[Źródło: Kuba Armata - sfp.org.pl]