Oscarowa rola Anthony’ego Hopkinsa w filmie Ojciec to nie tylko wybitne aktorstwo – to poruszające i głęboko ludzkie studium umysłu w kryzysie. To kino, które zostaje z widzem na długo. Opowiada historię starzejącego się mężczyzny zmagającego się z postępującą demencją, ale też historię jego córki, próbującej zachować godność, miłość i siłę w obliczu rozpadania się rzeczywistości najbliższej osoby.
W Neuroprojekcjach przyglądamy się temu filmowi z kilku perspektyw:
– z perspektywy neurobiologicznej – porozmawiamy o tym, co dzieje się z mózgiem w przebiegu chorób neurodegeneracyjnych,
– z perspektywy tożsamości – jak pamięć i czas kształtują nasze „ja” i co dzieje się, gdy te fundamenty zaczynają pękać,
– oraz z perspektywy filmowej – jak reżyseria, montaż i narracja subiektywna oddają doświadczenie dezorientacji, zagubienia i fragmentaryczności świadomości.
Ojciec to kino o przemijaniu, pamięci i miłości, które w mistrzowski sposób łączy emocję z refleksją nad kondycją ludzkiego umysłu. Film idealny do wspólnego oglądania i wspólnej rozmowy.