Fitzcarraldo to kolejny bohater Herzoga uwikłany we własną szaleńczą idée fixe. Jego obsesyjnym pragnieniem staje się urzeczywistnienie wizji opery, która ma wyrosnąć w samym sercu amazońskiej dżungli. Heroiczno-tragiczny wysiłek tego herzogowskiego Don Kichota jest tyleż fascynujący, co całkowicie bezużyteczny. Spektakularny pomysł przetransportowania statku drogą lądową, w którego urzeczywistnieniu pomagają mu Indianie, jest wprawdzie szaleńczy, ale jednak o krok od zrealizowania. Herzog zdaje się wskazywać, że mimo różnic cywilizacyjnych cel jednoczący przybysza z dalekiej Europy i pierwotnych mieszkańców zielonego piekła jest tożsamy. Pragnienie wybudowania w dżungli gmachu opery i przebłagania złych duchów rzeki, stawiają białego boga i tubylców na jednej płaszczyźnie głęboko metafizycznego pojmowania porządku świata. Jakby dla przeciwwagi Herzog portretuje trzeźwo myślących potentatów kauczukowych. Ich świat jest światem realnym i konkretnym, zasadzającym się na jasno i zrozumiale określonych zasadach, podczas gdy świat Fitzcarralda jest jedynie namiastką rzeczywistości, wyrazem jego głęboko introwertycznej świadomości, istniejącej poza ramami wyznaczanymi przez realia życia. Rzeczywistość, w której żyje, jest onirycznym pomostem zawieszonym między jawą a snem. Jednak ta szaleńcza idée fixe obciążona jest grzechem pychy, grzechem arogancji i pyszałkowatego zadufania w swą moc okiełznania natury w jej najbardziej wybujałej i groźnej formie. Dlatego też bohater z góry skazany jest na klęskę, tyleż efektowną co - mimo wszystko - budującą.
Właściwie Werner Herzog Stipetić, urodzony w 1942 roku, niemiecki reżyser filmowy, teatralny i operowy. Zdobywca Grand Prix i nagrody za reżyserię w Cannes (Zagadka Kaspara Hausera, 1974), laureat Smoka Smoków na Krakowskim Festiwalu Filmowym, nominowany do Złotego Lwa, Oscara i Złotego Niedźwiedzia. Jeden z najwybitniejszych żyjących artystów kina. Jego długoletnia współpraca z Klausem Kinskim zaowocowała takimi filmami jak Fitzcarraldo, Aguirre, gniew boży czy Nosferatu wampir. Równie dobrze czuje się na gruncie kina fabularnego, jak i w dokumencie. W obu formach poszukuje „ekstatycznej prawdy” – manifestacji rzeczywistości, którą można ukazać dzięki wykorzystaniu środków filmowych. Zaciekły wróg nagich faktów i cinéma-vérité.
.
1962 Herakles / Hercules
1972 Aguirre, gniew boży / Aguirre, der zorn gottes / Aguirre, the Wrath of God
1974 Zagadka Kaspara Hausera / Jeder für sich und Gott gegen alle / Every Man for Himself and God Against All
1977 Stroszek
1978 Nosferatu wampir / Nosferatu: Phantom der Nacht / Nosferatu the Vampyre
1979 Woyzeck
1982 Fitzcarraldo
1984 Tam, gdzie śnią zielone mrówki / Wo die grünen Ameisen träumen / Where the Green Ants Dream
1987 Cobra Verde
2007 Spotkania na krańcach świata / Encounters at the End of the World (dok. / doc.)