Spośród nowofalowych filmów Godarda ta opowieść o nieudanej ekranizacji Odysei stała się niekwestionowanym klasykiem. Powodów tego jest wiele: majestatyczna rola Fritza Langa – kontrastująca, ale i dopełniająca występy zawodowych aktorów: Brigitte Bardot, Michela Piccoliego i Jacka Palance’a, eleganckie zdjęcia i pełna patosu muzyka. Najważniejszym powodem jednak jest to, że reżyserowi udało się odtworzyć aurę antycznej tragedii. Dokonał on tego niejako mimowolnie, ekranizując powieść Alberta Moravii, którą sam określił jako wulgarne czytadło pociągowe. Pogarda urzeka widzów również sposobem potraktowania tematu filmu w filmie. Można rzec, że jest to „ostateczny” film o filmie, którego perfekcji nie udało się następcom Godarda powtórzyć. Perfekcja ta bierze się z eleganckiej prostoty – zawarcia w historii nieudanej koprodukcji metafory relacji między kinem europejskim a Hollywoodem, dawnym i współczesnym, narodowym i ponadnarodowym. Zarazem to przejmująca opowieść o końcu miłości. W tym sensie Pogarda uchodzi za film autobiograficzny: relację między filmowymi małżonkami porównywano do związku Godarda i Kariny, co podkreślają szczegóły wyglądu aktorów: czarna peruka Bardot oraz cygaro i kapelusz Piccoliego.
[Ewa Mazierska, Nowe Horyzonty]
