Hirayama jest samotnym sześćdziesięciolatkiem, który sprząta toalety publiczne w tokijskiej dzielnicy Shibuya. Kamera z uwagą przygląda się jego codziennym rytuałom: porannemu przygotowywaniu się do wyjścia, wykonywanej z niezwykłą starannością pracy, wizytom w miejskiej łaźni, popularnej jadłodajni czy ulubionym antykwariacie. Jak na człowieka, który wykonuje tak prozaiczną, uważaną z reguły za najgorszą z możliwych, pracę, bohater najnowszego filmu Wendersa ma nietypowe zainteresowania: czyta dobrą, choć nie najnowszą literaturę, w samochodzie słucha muzyki z lat 60. i 70. ze starych kaset magnetofonowych, a południową przerwę w pracy wykorzystuje na fotografowanie. Gotowe zdjęcia, niczym prawdziwy artysta, poddaje bezlitosnej selekcji i gromadzi w prywatnym archiwum. Sympatię budzi też jego kolekcja sadzonek drzew, jakie znajduje w parku, a później w domu troskliwie pielęgnuje. Z kilku migawek, które są drobnym zakłóceniem codziennej rutyny i odnoszą się do przeszłości Hirayamy, domyślamy się, że życie miejskiego eremity to jego świadomy wybór, a celebracja codzienności czyni go szczęśliwym, kochającym świat i ludzi człowiekiem.
Wim Wenders, który w swoich ostatnich filmach chętnie sięgał po formę dokumentalną, nakręcił tym razem fabułę bardzo przypominającą dokument. Obok Hirayamy drugim, równie ważnym bohaterem filmu jest japońska stolica, a tokijskie toalety, które oglądamy w tym niecodziennym portrecie miasta, to prawdziwe dzieła sztuki zaprojektowane przez znanych architektów.
Z wykształcenia filozof. Od dekady zajmujący się popularyzacją oraz nauczaniem filozofii i etyki. Od kilku lat prowadzący spotkania filmowe, zarówno dla młodzieży licealnej, jak również instytucji kultury. Szczególną uwagę poświęca uniwersalnym zagadnieniom dotyczącym kondycji ludzkiej. Film traktuje, jako równorzędny z literaturą, sztuką i filozofią, sposób opisu naszych dylematów moralnych i egzystencjalnych.
Urodzony w 1945 roku w Düsseldorfie. Długo szukał swojej drogi: studiował medycynę i filozofię, następnie wyjechał do Paryża, aby zostać malarzem. Z czasem jednak postawił na kino i zaczął naukę w szkole filmowej w Monachium. Razem z m.in. Rainerem Wernerem Fassbinderem i Wernerem Herzogiem był członkiem ruchu młodych twórców, którzy odnowili i wprowadzili na europejskie salony kino niemieckie. Wenders kręci zarówno filmy fabularne, jak i dokumentalne. Jego ulubionym reżyserem jest Yasujirō Ozu.
1970 Summer in the City
1976 Z biegiem czasu / Im Lauf der Zeit / Kings of the Road
1984 Paryż, Teksas / Paris, Texas
1987 Niebo nad Berlinem / Der Himmel über Berlin / The Sky Above Berlin / Wings of Desire
1994 Lisbon Story
1995 Po tamtej stronie chmur / Al di là delle nuvole / Beyond the Clouds
1999 Buena Vista Social Club
2000 Million Dollar Hotel / The Million Dollar Hotel