Kiedy przedstawiciel odpowiedzialnego za ratingi filmów MPAA skontaktował się z wytwórnią Shapiro-Glickenhaus Entertainment telefon odebrała sekretarka. Facet z MPAA powiedział, że Frankenhooker otrzymuje rating „S”. „S jak seks?” – zapytała sekretarka. „S jak syf” – odparł.
Film Franka Henenlottera – tego od Wiklinowych koszyków i Brain Damage – to campowe cacko, które śmiało można postawić obok Re-Animatora czy Maniakalnego gliny. Ten inspirowany Frankensteinem horror komediowy to opowieść o Jeffrey'u, biotechniku-amatorze, który postanowił przywrócić ukochaną do życia, gdyż została poszatkowana jak seler w krwawym wypadku w czasie garden party, kiedy to mordercza kosiarka rozszarpała ją na strzępy oszczędzając jedynie głowę. Pojawia się pytanie: skąd wziąć resztę? Jeffrey wpada na genialny plan i „pożycza” ponętne części ciała od nowojorskich prostytutek. Tak tworzy nową Elizabeth: skąpo odzianą, ze szwami tu i ówdzie. Oraz lekko rozkojarzoną powrotem do świata żywych. Z czasem Jeffrey traci kontrolę nad dziewczyną, którą porywa zew wolności i wciąga podziemie Nowego Jorku: obskurne bary, ich neonowy świat i galeria drugoplanowych postaci, których nie chcielibyście spotkać w ciemnym zaułku.
Rola Elizabeth to najsłynniejsza w dorobku Patty Mullen, modelki magazynu „Penthouse”. I jedna z zaledwie kilku, bo Mullen zrezygnowała z aktorstwa. Użyczyła jednak głosu popularnej w USA lalce Daisy, co po seansie Frankenhooker może budzić uzasadniony niepokój. Jako tytułowa Frankenhooker jest cudownie groteskowa i potworna, a przy tym upiornie śmieszna. Warto też zwrócić uwagę na nadopiekuńczą matkę Jeffrey’a, która proponuje synowi kanapkę na wieść, że ten zmaga się z kryzysem egzystencjalnym.
Krytycy docenili Frankenhooker, zwracali uwagę na charakteryzację efekty specjalne, plugawy klimat nocnego Nowego Jorku i dialogi. Film został okrzyknięty najlepszą produkcją klasy B w 1990 r. i do dziś cieszy się estymą wśród wielbicieli filmów spod lady.
[Marta Górna z „Górna Ogląda” dla Najlepszych z Najgorszych]