Gdzieś wysoko w Karpatach w huculskiej wsi żyje dwóch braci. Mieszkają obok siebie, lecz dzielą ich wzajemne urazy, kłótnie i rywalizacja. Pewnego dnia do wioski trafia pisarka, która staje się powierniczką ich przemyśleń i żalów. Spowiadają się jej ze wspólnego życia i trudnych wzajemnych relacji. Od dzieciństwa musieli dzielić się wszystkim – matką, zabawkami, kobietą, synem (nie wiadomo, który z nich jest ojcem, więc wychowywali go razem). Nawet na łożu śmierci nie potrafią sobie wybaczyć – jeden pragnie ze wszystkich sił przeżyć drugiego. Film jest dramatem psychologicznym wypełnionym kontrastami i symbolami; bracia to dwa bieguny, słońce i księżyc, ogień i woda, dzień i noc, Ukraina i Rosja. Mimo ogromnych rozbieżności zawsze ich łączono, stawiano obok siebie i zmuszano do wspólnej egzystencji. Dramat został osadzony w realiach życia Hucułów. Debiut fabularny Wiktorii Trofimenko został oparty na motywach powieści Miód trzmieli Szweda Torgny'ego Lindgrena.
Ukraińska reżyserka, scenarzystka i producentka. Ukończyła wydział aktorski na Państwowym Uniwersytecie Filmu, Teatru i Telewizji im. Karpenki-Karego w Kijowie. Jako aktorka zadebiutowała w filmie Moja Babcia – Fanny Kapłan. Trofimenko ostatecznie wybrała inną drogę kariery - została reżyserką. W 2013 roku stworzyła swój pierwszy film fabularny Bracia. Ostatnia spowiedź, który brał udział w ponad 20 międzynarodowych festiwalach, zdobywając liczne nagrody i wywołując burzliwą dyskusję wśród krytyków.
2013 Bracia. Ostatnia spowiedź / Брати. Остання сповідь / Brothers. The Final Confession