Ostatni niemy film Charliego Chaplina, błyskotliwa satyra na nowoczesność i epokę automatyzacji. Chaplin pokazuje, że przeciętny, prosty człowiek nie ma zbyt wielkiego wyboru w życiu. Doświadcza albo morderczej pracy, albo głodu i więzienia. Wyrwać go z tego mechanizmu może wyłącznie miłość; taka, jaka w filmie spotyka Trampa i poznaną przez niego, bezdomną dziewczynę. Zakochani dają nadzieję, że w okrutnej rzeczywistości „dzisiejszych czasów” jest miejsce na szczere uczucie.

Wszystko ma tu jakiś sens. Złodzieje w domu towarowym to głodni bezrobotni, wybredny klient restauracji uosabia zaś próżną klasę wyższą. Trybiki w fabryce są upiorną machiną kapitalizmu, a czająca się na każdym kroku automatyka - widmem obecnego stylu życia. Film naszpikowany jest wieloma tego typu niuansami, a najciekawszym i najładniejszym z nich jest scena z bohaterem wkręconym w fabryczne tryby – bardzo niejednoznaczna, dająca odnieść się zarówno do sytuacji klasy robotniczej, jak i… samego Charliego, który czuł się wtedy wyczerpany i przemielony przez toksyczny przemysł filmowy, niczym kawałek taśmy przez zepsutą kamerę.

Piotr Pluciński, portalfilmowy.pl