Złota Palma w Cannes w 1951 roku. Vittorio de Sica odchodzi od neorealizmu - problemy społeczne powojennych Włoch ustępują miejsca rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. Mały Totò, znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swoich przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo.