Pierwszy prawdziwie Paradżanowowski film otwiera serię wybitnych dzieł artysty. Cienie zapominanych przodków to wręcz arcydzieło sztuki filmowej, utwór poety. Twórca wykorzystał tu motywy z ludowych legend, wierzeń i obyczajów huculskich górali. Przeniknął w głąb archaicznej kultury, w skomplikowany świat symboli, rytuałów i mitów, inspirując się ukraińskimi formami plastycznymi i muzycznymi. Historia miłości dwojga młodych, pochodzących ze zwaśnionych ze sobą rodów górali, staje się pretekstem do nakreślenia dramatów egzystencjalnych i stworzenia syntezy tragicznego losu ludzkiego. Wizualna uroda tego filmu znajduje się w świadomym konflikcie z życiowym dramatyzmem - podziwiamy piękno przedstawionego świata, a w tym czasie, w ciągu kilku pierwszych minut główny bohater jest świadkiem śmierci swego brata, następnie ojca; później zaś w falach Czeremoszu tonie jego ukochana. Rozpacz prowadzi ku samotności. Bohater próbuje wprawdzie znaleźć ratunek w małżeństwie z inną kobietą, nie może jednak pokonać własnej pamięci…

w zestawie z krótkim metrażem:

Kijowskie freski (Kijewskije freski)
reż. Siergiej Paradżanow, ZSRR 1966, 15’
obsada: Tengiz Archvadze, Antonina Leftiy, Viya Artmane

Kijowskie freski to w zasadzie zmontowane próby do niedokończonego filmu Siergieja Paradżanowa. Realizację filmu przerwano decyzją władz kinematografii, gdyż przedstawiony im fragment wydawał się impresjonistycznym obrazem, przepełnionym ideą pacyfizmu. Na szczęście materiały udało się uratować dzięki interwencji operatora Aleksandra Antipienki, który później włączył je do swojej pracy dyplomowej. Film miał być próbą abstrakcyjnego pokazania tragedii wojny, a jednocześnie prawdziwym eksperymentem z formą, kolorem i dźwiękiem. Paradżanow chciał nakręcić film o Kijowie, ponieważ był zafascynowany pięknem tego miasta.

Praca nad Kijowskimi freskami zdecydowała o zasadniczej zmianie stylu Paradżanowa. Ruchliwość kamery, tak bardzo imponującą w Cieniach zapomnianych przodków, zastąpiła statyczność ujęć. Kamera znieruchomiała, film miał być ciągiem statycznych obrazów - fresków. Kino Paradżanowa stawało się jeszcze bardziej malarskie.