Człowiek z kamerą to film mieszczący się w europejskim nurcie miejskich symfonii, a zarazem jeden z najwybitniejszych filmów kina niemego i klasyk radzieckiej kinematografii. Główne bohaterki filmu Wiertowa to Moskwa lat 20. oraz... sama kamera, która goni za rytmem życia, penetruje pędzące pociągi i tramwaje, pokazuje pracę w fabryce i urzędach, zwyczajne dni zwyczajnych ludzi.

Człowiek z kamerą był manifestem Wiertowa. Kadry zmontowane ręką reżysera miały stworzyć prawdziwy obraz Miasta, które obok Masy i Maszyny było jednym z wyznaczników nowoczesnego, socjalistycznego życia. W sztuce tego czasu zmienny, nieregularny miejski ruch i rytm był kompozycyjnym wzorem. Wiertow wierzył, że precyzyjny, zdyscyplinowany, a jednocześnie dynamiczny, symultaniczny montaż pozwoli mu oddać ducha miejskości. Z kamerą wychodził na ulice. Filmował fabryki, urzędy, prywatne mieszkania. Ludzi - śpiących, pracujących, odpoczywających. Narodziny, śluby i pogrzeby. Wykorzystując techniczne możliwości kamery, w serii przeskoków, zbliżeń, zatrzymań, spowolnień ujawniał konstrukcję formy filmowej. Chciał wybudzić publiczność z percepcyjnego letargu, pokazać świat, jakiego jeszcze nie widziała - uchwycony obiektywnym okiem mechanizmu.