Zdobywca czterech nominacji do David di Donatello, czyli nagród Włoskiej Akademii Filmowej, film Comencini cudownie bawi się wizerunkiem osławionego przez kino "włoskiego kochanka". Zebrawszy w jednym domu w Apulii siedem kobiet: byłych żon oraz córek (każda z innego związku) słynnego (i fikcyjnego) aktora, Saveria Crispo (z wdziękiem i poczuciem humoru wcielił się w niego Francesco Scianna); reżyserka aranżuje swoistą psychodramę, która uwolni je na dobre od ducha zmarłego ojca, męża, kochanka.

Latin Lover jest zarazem hołdem dla klasyków kina, dla wielkich amantów (kapitalnie, nie bez ironii, podrobione są tu różne filmowe style i epoki), a zarazem przewrotną grą z wypracowanym przez dekady wzorcem męskości. Szalenie przystojny, niebywale uzdolniony, gotów na ekranie z równym wdziękiem całować, tańczyć i strzelać; Saverio Crispo równie często zmieniał gatunki, co kobiety. Niczym marynarz, ów aktor miał niemal w każdym kraju kochankę: od Szwecji przez Amerykę po Hiszpanię, Francję i oczywiście Włochy. W postaci Crispo zaklęła Comencini nie tylko amantów włoskiego kina - choć bez trudu odnajdziemy w nim rysy choćby Vittoria Gassmana czy Marcello Mastroianniego - znalazło się tu miejsce również dla Clinta Eastwooda, w wersji znanej ze spaghetti westernów Sergia Leone.

Latin Lover jest zarazem czarująco lekki, ale i bezwzględny w odczarowywaniu mitu. Żadna z córek nigdy nie zdołała poznać ojca, choć każda wychowała się w jego cieniu. Żadna z kobiet nie dostała od niego prawdziwej miłości, bo… tu Comencini ma dla widzów szczególną niespodziankę.

Fantastyczna obsada (od Valerii Bruni Tedeschi po Virnę Lisi, dla której była to ostatnia rola; i ze specjalnym udziałem mocnej hiszpańskiej ekipy, by wymienić tylko znanych z filmów Almodovara: Marisę Paredes czy Lluisa Homara), a także wywarzone w odpowiednich proporcjach: humor, ironia i wzruszenie, czynią z "Latin Lovera" film, który choć krąży wokół mężczyzny, najwięcej mówi nam o kobietach.